*
بعضي از روزها چشمهام زود از نگاه به مانيتور كامپيوتر خسته ميشن. عيال و همكارها معتقدند علتش سن بنده است! آخه 45 هم شد سن كه آدم رسيد بهش عينكي بشه؟! البته من عينكي ها را دوست دارم, ولي من و حضرت عينك بجز آفتابيش آبمون توي يك جوب نميره. ليزر يا لنز تنها آلترناتيوهاي من است. فردا پيش يك دكتر چشم وقت دارم. خدا كنه بگه چشمات هيچيش نيست.
آقا پسر ما در شناي نوجوانان رده سني 13 تا 17 سال دوم شد. من وقتي مدال نقره اش را دادن, در آغوشش گرفتم و گفتم بهت افتخار ميكنم. گفت باب(بابا) شما ايراني ها اخلاقتون است كه بخواهين از همه بهتر باشين, پس الكي نگو افتخار ميكني. خيلي حرف ِ. بچه آدم اينطوري بزنه توي خال, و نتوني جوابش را بدي. رابرت فيسك خبرنگار معروف توي راديو سوئد ديروز پريروز بود گفت: اگر خاورميانه هم دوران رنسانس را گذرانده بود, مردمش ياد ميگرفتن كوركورانه دنباله رو نباشن و به رسيده ها ارزش بدن. در ادامه گفت چون ما غربيها ميدونيم اين دوران به روند پيشرفت اجتماعي ما كمك كرده, نمي خواهيم اين شانس را به خاورميانه بديم. و اضافه كرد زماني كه پاريس و لندن دهاتي بيش نبود, در بغداد هزاران نفر با تمدن زندگي ميكردند.
وقتي من پدر و مادري را ديدم كه فرزندشان آخر شده بود, و هر دو اشگ شوق ميريختند, ياد حرف رابرت فيسك افتادم.

هنوز هم آبنوس از طرف بلاك رولينگ بايكت است!!! نكنه بايد جايي توي صف واي ميستادم و خودم را ثبت نام ميكردم؟

*
امروز در سوئد روز پدر است. از صبح تا حالا پا روي پا انداختم و بچه ها دارن از من پذيرائي مي كنند. برام نفري يك لاتري خريده بودن, كه خب از دم پوچ در آمد.
توي پست قبلي گفتم كارد به استخوان رسيده, و الي آخر.... منظورم خودم نبودم. منظورم همه كساني كه در ايران ملاقات كردم بود.

سردبير خودم كه بدون شك پدر وبلاگستان فارسي است در پست ششمين سالگرد وبلاگستان فارسي حرف قشنگي زد: "آن زمان آن‌قدر تعداد وبلاگ‌ها کم بود که می‌شد هر روز تمام وبلاگ‌های فارسی موجود در اینترنت را خواند". از آن 60 وبلاگي كه هودر ازشان ليست تهيه كرده بود, امروز تعداد انگشت شماري باقي ماندن. به نظر من وبلاگستان از دست بانيانش, و هدفي كه همانا انعكاس نظر و عقيده شخص بود خارج شده. من بعد از پنج شش ماه كه خواننده وبلاگها بودم تصميم گرفتم به جمع وبلاگي ها ملحق بشم. دليلش دوستي اعضا با يكديگر و صميميت بود. كلاهم را پيش خودم قاضي كردم, براي خودم خط مش تعيين كردم و تا امروز كه پنج سال و سه ماه است از عمر آبنوس ميگذره كماكان در همان چهارچوب قلم ميزنم. مخالفت, بحث كرده ام, اما هرگز به كسي توهين نكردم. فكر ميكنم بزرگترين عامل جدايي ها و دعواها شروع امكان كامنت گذاشتن در وبلاگستان بود. متأسفانه عده كثيري آن را تريبوني براي انگ زدن و دعوا انتخاب مي كنند. دوستان وقتي خودشان را خسته حس مي كنند اين امكان را در وبلاگشان حذف مي كنند, و مثل آدم سيگاري كه بعد از مدتي دوباره هوس يك نخ سيگار مي كند, دوباره راهش مي اندازند. امكان كامنت زماني جايز است, كه همه ياد گرفته باشيم به نظرات يگديگر احترام بگذاريم.

*
از وقتي از ايران برگشتم احساس ميكنم ديپرس شدم. حالتم مثل اين ميمونه كه يك عمر گياهخوار بوده باشي, يكدفعه يك پرس چلوكباب سلطاني بخوري. هضمش تقريباً غير ممكن است. رفتن من به ايران دليلش بيشتر خراب كردن پل دلتنگي, و برآورده كردن آرزوي پدرم كه ميخواست قبل از مرگ يكبار ديگه من را در ايران ببينه بود. البته منصرف كردن از فروش خونه هم در مد نظر بود, كه خب عملاً ديدم به نفع همه است هر كاري خودش دلش ميخواد بكنه. بگذريم ....
هر چقدر ميگذره احساس ميكنم مسافرت به ايران باعث شد خيلي از باورهام را از دست بدم. انگار دل بستن به يك سراب بود. كارد به استخوان رسيده, اما به عادت چهارتا ليچار گفتن تسكين درد شده. بيم دارم كه هيچ وقت امكانش نشه مشت ها گره بشه. بگذريم...