*
گوگوش پنج شنبه شب استكهلم است, و ما در خدمت ايشون. فردا كريسمس است و اكثر اينطرف آبي هاي غير مسيحي كريسمس را بخاطر فرزندانمان جشن مي گيريم. عيال و بچه ها به همراه حقير روز جمعه بعدازظهر بمدت يك هفته سوئد را به مقصد پاريس ترك مي كنيم تا آغاز سال نو ميلادي را در كنار عده اي فاميل باشيم. در مسافرت اخير كه با همكاران به پايتخت فنلاند داشتم, براي اولين بار به اسرار آنها با مشروب سيگار كشيدم. به خودم گفتم حال كه پا به ميانسالي گذاشته ام و ضريب سكته بالا رفته, فيض پك به سيگار را هم از اين دنياي وانفسا برده باشم. در آخر خاطرنشان كنم بهترين جا براي گپ با يك خانم قريبه عرشه كشتي است و بس.
مري كريسمس, اند هپي نيو ير

*
فردا با بچه هاي شركت ميريم كشتي سواري. با اجازتون ميريم تا پايتخت فنلاند و برميگرديم. توي كشتي همش بزن و بكوبه, و بسلامتي كلويي تر ميكنيم. يك وقت فكر نكنيد ميخوام دل شما را بسوزونم. كمرم بشكنه اگر چنين منظوري داشته باشم. عيال "اجازه" داشت بياد, ولي خوشبختانه چندتا از دوستاش برنامه دارن و از چند هفته پيش خواستن عيال هم باهاشون باشه. بچه كوچيك هم كه نداريم, پس خوشا به سعادتمون :)
آيت الله غفاري يكي از آخوندهاي اول انقلاب است. نميدونم هنوز زنده است يا نه. ديشب خوابش را ديدم. خواب ديدم توي سوئد زندگي ميكنه, و رئيس يك بانك شده. كت شلوار تنگي و كراواتي, صورت صاف و صوف. خلاصه همچين به خودش رسيده بود كه بايد توي خواب من ميبوديد تا بفهميد من چي ميگم. بهش گفتم شما اينجا چكار ميكنيد؟ گفت وقتش شده بود از ايران بزنم بيرون. آخوندهاي همدوره من هم هر كدوم دنبال كار و باري هستن تا بيان خارج زندگي كنن. گفتم منظورت اينه كه داره انقلاب ميشه؟ گفت نه بابا انقلاب چي, مگه عقلت را از دست دادي. ايران هيچ وقت انقلاب نميشه. گفتم پس چرا نخواستي ايران بمونه؟ گفت از دست اين اراذل و اوباش. گفتم شما كه يكي صداش بالا بره زود خفش ميكنيد, ديگه از چي ناراحتي؟ گفت من منظورم خوديهاست. ديگه واقعاً شورش را درآوردن. از تعجب توي خواب چشمام را باز كردم, و ديدم عيال خوروپوفش هواست. فهميدم داشتم خواب ميديدم.
يك خاطره نفرت انگيز براتون بگم. حاج غفاري سال 58 بود توي يك بنز طلايي, اسكورتش هم جلو و عقب جردن را به سمت پايين تخته گاز ميروندن. جلوي مدرن اسپورت پشت هم ايستادن. يكدفعه يك صداي نخراشيده شروع كرد از بلندگو به مردم بد و بيراه گفتن, كه خجالت بكشين اين چه وضعشه. چرا زنها بي روسري توي خيابونن. ملت هر كي به يكطرف د برو كه رفتي. كسي حال و حوصله درگير شدن با غفاري و تبارش را نداشت. از جمله خود من, سرم را انداختم پايين كه بهم گير ندن. فكرش را بكنين چقدر ما احمق بوديم كه همون موقعها جلوشون واي نيستاديم! وگرنه الآن گه ميخوردن توي خيابون بريزن سر مردم.
خلاصه كه كاش كوتاه نيومده بوديم......

*
به نوشته قريب به اتفاق كرونيكلر ها، مشرف الدين مصلح ابن عبدالله ــ سعدي شيرازي ــ نهم دسامبر سال 1292 ميلادي در زادگاه خود شهر باستاني شيراز وفات يافته است. يكي ــ دو تن ديگر درگذشت سعدي را سال 1290 ميلادي ذكر كرده و نوشته اند كه وي بسال 1210 ميلادي در شيراز به دنيا آمده بود. او كه درنوجواني شيراز را براي ادامه تحصيل در نظاميه بغداد (دانشكده اي كه خواجه نظام الملك توسي ساخته بود) ترك كرده بود تا سال 1256 (46 سالگي) به زادگاه خود بازنگشت و در اين مدت از عراق امروز، سوريه قديم (شامل لبنان و جنوب غربي تركيه)، مصر، حجاز و قسمتهايي از آناتولي ديدار كرده و در طرابلس لبنان به دست صليبيون اسير شده بود كه او را به نوشته خودش «به كار گل بداشتند» يعني عملگي در ساختن بناء به او تحميل شده بود، كه در اينجا توسط يك تاجر بازخريد و آزاد شد. سعدي كه اين نام او از اسم سعد ابن زنگي حكمران وقت فارس گرفته شده است در سال 1257 بوستان كه عمدتا نثر است و سال بعد گلستان را كه غالبا نظم است به پايان رسانيد.
نظم و نثر سعدي كه تا آن زمان چنين سبك و روشي سابقه نداشت فصاحت زبان فارسي را به اعلا درجه رسانيد. اين استاد سخن فارسي نثري روان و شيرين دارد. حكايات و ابيات سعدي آكنده از پند و اندرز براي اصلاح مردمان است. وي در عين حال يك صوفي بود. نمونه هايي از اندرزهاي منظوم او از اين قرارند:
         روزي كه زير خاك، تن ما نهان شود          وآنها كه كرده ايم يكايك عيان شود....
نمونه ديگر :
         چو دخلت نيست، خرج آهسته تر كن           كه مي گويند ملاحان سرودي ....
همچنين:
                  شنيدم كه در وقت نزع روان           به هرمز چنين گفت نوشيروان

                  كه خاطر نگهدار و درويش باش          نه، دربندآسايش خويش باش

                  نياسايد اندر ديار تو ، كس           چو آسايش خويش خواهي، و بس

سعدي يك انساندوست واقعي و كامل بود. درباره انساندوستي او، ذكر اين شعر كافي است:

                  بني آدم اعضاي يكديگرند           كه در آفرينش ز يك گوهرند

                  چو عضوي به درد آورد روزگار          دگر عضوها را نماند قرار
وي همچنين گويد:
         اگر پادشاهست، وگر پينه دوز                            چو خفتند، گردد شب هر دو روز
ايران كه در قرون قديم به مدت 12 قرن يك ابرقدرت نظامي ــ سياسي بي چون و چرا در جهان بود، در قرون وسطا هم از نظر انديشه، دانش و ادبيات تنها بزرگ جهان بشمار مي رود كه در اين زمينه همتا نداشته است و سعدي يكي از ستارگان آسمان اين دوران ايران بود ــ دوراني كه اروپا درجهل وظلمت دست و پا مي زد و شرق تا آن سوي روسيه گرفتار تاخت و تاز مغولان و طوايفي از اين دست بود. اين دوران نا آرام و بي ثبات كه مانع اقدام گروهي مي شد، ايرانيان را متوجه خلاقيت انفرادي خود كرد كه پيشرفت در علم و ادب نتيجه تلاش فردي است.
سعدي يك شخصيت جهاني است كه در اروپا بسياري از مردم اين نام را بر فرزندان پسر خود مي گذارند. نام اول يك رئيس جمهوري فرانسه قرن گذشته «سعدي» بود. در اينترنت، سعدي در صدها سايت وصف شده است.
منبع: معلومات عمومي