*
چند روز پيش رفته بودم منطقه اي بنام ليدينگو واقع در استكهلم, كه يكي از گرونترين مناطق سوئد بشمار مياد. ميخواستم يك وكيل را در رابطه با يك بابايي ملاقات كنم. سفارت ايران در ليدينگو واقع شده. حدود پنج/شش هزار متر وسعت زمين سفارت ايران است. مسيرم از جلوي سفارت بود. جلوي درب كلي هموطن ايراني ايستاده بودند. نميدونم چي شد كه يكدفعه به سرم زد برم داخل سفارت. ماشينم را همون جلوي درب پارك كردم و رفتم داخل. سفارت مملو از مراجعه كننده بود. داشتم واسه خودم داخل چرخ ميزدم, كه يكي از كارمندان سفارت آمد جلو و گفت: جناب امري داشتيد؟ يك جورايي غافلگير شدم. گفتم: نه ميخواستم يك سركي داخل سفارت كشديده باشم. با لحن چندش آوري گفت: اگر ارباب رجوع نيستيد لطفاً مزاحم نشيد!
خيلي حالم گرفته شد. مرتيكه انگار ارث پدرش را ميخواستم از سفارت غارت كنم. همه ي عطشي كه درم احساس ميكردم, به يكباره فروكش كرد. با سرعت از سفارت آمدم بيرون و سوار ماشينم شدم. با اون برخوردي كه كارمند سفارت كرد, ناخودآگاه ياد تك تك ِ بدبختي هايي كه موقع فرار از ايران باهاشون گريبانگير شدم افتادم. هر چي از سفارت دورتر ميشدم احساس بهتري بهم دست ميداد. در مسير همش قيافه يارو مي آمد جلوي چشمم. حالا كو تا دوباره فيلَم ياد هندوستان كنه و گذرم به ليدنگو بي افته....
بچه هام واسم وقت ماساژ گرفتن. يك ساعت روز جمعه ساعت 10 صبح. دارم روز شماري ميكنم زودتر جمعه بشه :) پريشب دختر بزرگم گفت: مامان اگر ببينتش حسوديش ميشه. گفتم: جون هركي دوست داري لو نده بزار برم زيارتش.
تا براش تشريح كنم منظور از زيارت چيه, يك ماه رمضون طول كشيد. آخرش كه دخترم حاليش شد زيات يعني چي, منم حاليم كرد يارو ماساژوره مرد تشريف داره, و براي همون هم ميگفته مامانش حسوديش ميشه. من رو بگو دلم را بيخودي صابون زده بودم :(
با پدرم تلفني احوال پرسي ميكردم. گفتم پدرجان كي ميايي اينطرفا؟ گفت: پسرم با مامانت برنامه ريزي كرديم كمي به خودمون برسيم و بزنيم بيرون حال كنيم. با يك حساب سرانگشتي ميتونم بگم, حدود 10 سال ديگه نوبت به سوئد ميرسه!! :) هنوز كسالتش كاملاً برطرف نشده, ولي ميخواد با بزله گويي هاش به من برسونه كه روحيه داره!!
والا از شما شرمنده هستم كه اين راه طاقت فرساي فضاي لايتناهي را ميكوبيد مي آييد تا آبنوس , بعد اينجا از شما به خوبي پذيرايي نميشه. ببينم ميتونم كاري كنم تا آبنوس زود به زود آپلود بشه. يا بايد فكر ديگه اي به حالش بكنم. باور بفرمائيد از طرفي كلي حرف پيش مياد كه آدم دلش ميخواد اينجا با شما درميون بذاره. از طرفي هم مثل گذشته دل و دماغي نمونده. خلاصه آبنوس از دست نويسندش توي برزخ گير كرده.
روزهاي خوب بهاري براتون آرزو دارم. فعلاً ايام به كامتون باشه تا ببينم .....
ليندي انگلند,دختر 21 ساله اي از اهالي Fort Ashby واقع در ايالت West Virginia كه با خانواده اش در يك كاروان زندگي ميكردند. پدرش كارگر راه آهن بود. ليندا قبل از به اتمام رساندن دبيرستان, در ارتش ثبت نام كرد. جيره مواجب ارتش و ماجراجويي عامل اصلي تصميم وي براي خدمت در ارتش آمريكا بود.
بود: استعمار اروپايي بر ساير ملل كه از قرن پانزدهم آغاز شده به اين آساني ريشه كن نخواهد شد؛ ما نخستين سنگ بناي اين مبارزه را قرار داده ايم. ما به درخت كهن استعمار، توفان وار، تكان شديد وارد ساخته ايم. هرچند سادگي است اگر تصور رود كه با اين يك تكان، اين درخت تنومند ريشه كن خواهد شد.به همانگونه كه استعمارگران هر وقت كه لازم باشد براي حفظ منافع خود با يكديگر متحد مي شوند، ما استعمار زدگان هم اگر بخواهيم موفق شويم بايد متحد گرديم و بايد بدانيم كه استعمارگران نمي خواهند ما را متحد ببينند و با تمام نيرو و توان و توسل به انواع نيرنگ مي كوشند مانع همصدايي و يكدلي ملل استعمار زده شوند و ما هنگامي موفق خواهيم شد، كه به اين حقيقت پي ببريم. ملل استعمارزده تا روشن نشوند نخواهند توانست سرنوشت خود را به دست گيرند. در درجه اول ، ما بايد مطبوعاتي داشته باشيم كه نيت آنها خدمت به مردم و دفاع از حقوق آنان و روشن ساختن ايشان از حقايق باشد و.... اين مصاحبه كه طولاني بود اواخر آوريل ۱۹۵۲ در تهران با خبرنگاران آمريكايي انجام شده بود.
