*
جلوي يك بابايي را پاسدارا ميگيرن ميپرسن: به چه دليل پشت ماشينت نوشتي امام با سالاد؟ طرف ميگه: شما چرا روي ماشينت نوشتي خدا با ماست؟ :)

10 دوازده روزي ميشه كه پدر و مادرم برگشتن تهران. هر دوتاشون كف, و ميگن كاش سوئد پيش شما ميمونديم. اين شش ماه اقامتشون باعث شد كه حسابي به هم عادت كنيم. پدرم پاي تلفن ميگفت بابا جان حالا ميفهمم چرا در جواب سوألم ميگفتي ايران نمي يام چون ميخوام خاطراتي كه 25 سال پيش از تهرون دارم همانطور بمونن. ما شش ماه دور بوديم, حالا كه برگشتيم كلي فرق را احساس ميكنيم.

دختر بزرگم از اول ماه سپتامبر از پيش ما ميره. براي خودش يك آپارتمان گرفته و ميخواد مزه مجرد زندگي كردن را بچشه. عيال چند روزي است كه آبغوره ميگيره و به دخترم سفارش روي سفارش ميكنه. امروز بهش گفتم خانم جان پياده يك ربع طول ميكشه بري خانه دخترت. آنطرف سوئد كه نرفته. ميگه باعث و بانيش تو هستي. اگر پيش خودت بهش كار نميدادي هوس خونه جدا داشتن نمي كرد. والله خود عيال گفت بهش كار بده بذار مسئوليت ياد بگيره :)
اما خودمونيم پا به سن دارم ميذارم. چهل و پنج ساله شدم. باورمم نميشه. :(

*
شش ماه گذشت. هفته ديگه پدر و مادرم به اتفاق مادر عيال بر ميگردن ايران. حوصله شان معلومه ديگه از سوئد سر رفته, و يكجورايي هواي وطن كردن. به ما كه خيلي خوش گذشت و بعد از بيست و پنج سال دوري از خانواده, دلي از عذا در آورديم. پدرم دلش ميخواست من هم به همراهشان ميرفتم ايران. بهش بگي نگي قول داده بودم كه باهاشون ميام ايران, اما ميبينم كه زير قولم بزنم بهتره. اوضاع سياسي ايران اينقدر شير توي شير است كه ميترسم يك پرونده برام درست كنند و بندازنم گوشه حلفدوني. البته يك وقت خدايي نكرده فكر نكنيد من پخي بودم و مأمورهاي رژيم منتظرن پاچم را بگيرن. نخير. بنده چون پخي نبودم ميترسم!
اميدوارم رفقاي وبلاگشهر غيبت بنده را در اين مدت موجه حساب كنند. پذيرايي و كار وقت زيادي برام نميذاشت كه بتونم وبلاگ گردي كنم. شيريني پنج سالگي آبنوس را هم چشم حتماً ميدم.

*