* قبلاً ژيلا مساعد شاعر ايراني تباري كه در سوئد زندگي ميكنه را معرفي كرده بودم. متن و شعر <<نامم>> كه در پائين آمده از نوشته ها و سروده هاي اين فرزند عزيز ايران است.

" مفهوم روشنفکر در ايران هميشه مغشوش، ناخوانا و نارسا بوده است. به گمان من هر آن کس که در سال دو کتاب خواند روشنفکر خوانده نمی شود هر آن کس که چهار خط از ادبيات و تئوری های مارکس و لنين را خواند کمونيست ناميده نمی شود و هر آن کس که حسين و محمد را با دارچين بر شله زردش نوشت مسلمان نيست.
ما در دادن القاب بی احتياط و بی تعمق عمل می کنيم و آن را نيز به سرعت پس می گيريم. و بدينسان هميشه احساسمان سر منطق مان ر ا بريده است. حتا آن زمان که هر نوع تفکر منطقي، بدعتی کفرآميز شمرده می شد، و صاحب فکر را به سر دار می برد نيز ما به همين بيماری دچار بوديم. از آن جا که قرن هاست تقيه دينی به تقيه فرهنگی و اجتماعی و حتا احساسی بدل شده است، پنهان کاری چنان با رفتار روزانه و افکار درونی مان بافته و عجين شده که خود از آن بی خبريم.
زمانی دروغ و خشک سالی بزرگترين مصيب ها بودند، سپس تبديل به زمان هايی شدند که پنهان کاری عادت اجتماعی جوامع ما شد و راست بودن و راست گويی قيمتی موحش داشت. و بدينسان بود که رندان به وجود آمدند. رندان کسانی بودند که درون خود را پاک نگاه می داشتند و رند بودن راه علاج راست گويانی چون حافظ شد. اما جامعه پنهان کار از حافظ عريانگر مهري، حافظ مسلمان می سازد تا باورش کند. و اين بازی ادامه دارد. ما از خمينی ضدايراني، وطن پرستی شيفته در زير درخت سيب می سازيم و زير پايش گل می ريزيم از مصدق وطن دوست انسانی بی وطن و ترسو می سازيم.
شاه بی خرد را با رای خويش بيرون می اندازيم و پسر بی تجربه و خامش را به صفاتی که ندارد مزين می سازيم. چرا آن چه را بر ما گذشت اسلام خمينی می ناميم و پسر خلف محمد را قبول نداريم.
ما در طول تاريخ خويش به سر اسکندر قسم خورده ايم. پسرانمان را چنگيز و هلاکو ناميده ايم. از نام عربی به نام علی به جای عصا استفاده کرده ايم و دختران پيرنمای دهاتی را وا داشته ايم تا چهره کندی را به نقش پاک و بومی قاليچه ها اضافه کنند.
هم اينک بيش از هر چيز به تعقل نياز داريم. دموکراسی هنوز مسايل ابدی حل نشدنی دارد. دموکراسی محتاج تعقل است و عدالت ميوه ی خردگرايی است. انتقام و خشونت قساوت آفرين است. چشم بينش را کور می کند. اين صفحه باز را ناخوانده ورق نزنيم وگرنه از ياد می بريم که کابوس سازان با چه حيلتی قدرت يافتند. "

نامم
در خيابان
نامم را نمي يابم
و در خانه
خوابم را,
سرگردان
از خانه به خيابان
برميگردم
به خيل انسان ها
خيره ميشوم
به آنها
كه بدون قلب عاشقند
به آنها
كه حفره چشمانشان
خاليست
و به آنها
كه هنوز
گرماي كلام را
درك نكرده اند
درختي
صدايم ميكند
بدون آنكه نامم را بگويد
كنار قلب تپنده ي آن
آرام ميگيرم.
پيش از آنكه
به خانه باز گردم
بايد نامم را
كه در تاريكترين
كنج دلتنگي ام
پنهان شده
دوباره پيدا كنم.