*
نزديك به 25 سال از تهران بدور بودم, و چقدر اين شهر طي اين مدت تغيير كرده! ديروز بعد از 9 روز اقامتم در تهران برگشتم به سوئد. تقريباً تمام فاميل آمده بودند فرودگاه. از لحظه اي كه هواپيما استكهلم را به مقصد تهران ترك كرد من دلپيچه داشتم, تا وقتي كه به سالن مهرآباد و قسمت كنترل پاسپورت رسيدم. وقتي مسوول گمرك پاسپورتم را از دستم گرفت داشتم قبضه روح ميشدم. گفت پاسپورت شما در سوئد صادر شده؟ با صداي لرزان گفتم بعله. گفت اولين بار است تهران تشريف مياريد؟ گفتم بعله. گفت سوئد بايد ديگه هواش سرد شده باشه. گفتم بعله. گفت ديگه زيادتر معطلتان نمي كنم تا به فاميل ملحق بشين, معلومه هيجان زده هستيد. گفتم بعله. گفت راستي چند وقت است از ايران بيرون بوديد؟ گفتم نزيك به 25 سال. گفت پس براي همين است در جواب فقط ميگيد "بعله", دلشوره ورود به كشور و مقابل شدن با مسوولين فرودگاه, بعد خنديد و گفت برو عزيزجان برو تا. فكر ميكنم ميخواست بگه خودت را خراب نكردي برو, ولي حرفش را خورد.
تا روبوسي با فاميل تموم بشه و ما به خونه برسيم ساعت شد يازده. درختهاي توي حياط هر كدوم هفت هشت متري بلندتر شدن. تقريباً همه وسايل خونه برام قريبه بود, بجز اتاق خودم. حتي روكار ساختمان هم عوض شده. با عيال تماس گرفتم كه بگم من رسيدم. گوشي تلفن را كه برداشت و صدايم را شنيد گفت ديدي بهت گفتم راحت ميري داخل و كسي سين جينت نميكنه!! اينقدر آدم دوروبرم بود كه ترجيح دادم سخن را با عيال كوتاه كنم و برسم به فاميل. همان شب هزارجا دعوتم كردند. فهميدم كه چقدر 9 روز كم است, ولي بايد طوري كه كسي دلگير نشه وعده دفعه بعد را به بعضي ها بدم.
اولين روز رفتم سر قبر همه كساني كه در فاميل طي اين سالها فوت كرده بودند. يك روز هم تمام تهران را گشتم تا خيابونها و در و ديوار شهر را ببينم. با پيمانكاري كه قرار است خونه ما را بكوبه و بقول خودش نيمچه برج بسازه ملاقات كردم, و كمي در مورد چند و چوند معامله بحث كردم. قبل از اينكه بيام تهران عجيب دلبند خونه بودم و نمي خواستم تغييري درش بدند. اما واقعيت اين است كه دور بودنم و دلتنگي عامل اصلي اين احساس بود. تازه فهميدم كه چرا برادرم همش ميگفت تو نشستي پاي گود و ميگي لنگش كن. اين واقعيت را كه پدر و مادرم قادر به نگه داشتن خونه نيستند را پذيرفتم و بهتر است خونه به فروش برسه.
مردم خيلي عوض شدند. همه جا ترافيك و مملو از آدم بود. سفر بعدي را ميخوام براش برنامه ريزي كنم, چون اينبار همش درگير ديد و بازديد بودم. وقتي تهران را به مقصد استكهلم ترك كردم دلم كمتر گرفته بود. سوئد را چه بخواهم چه نخواهم خانه دوم من است.