*
براي من كه از جنگ گريختم و جان عزيز را در كشوري ثالث حفظ كردم, جايي براي اظهار نظر در مورد درستي يا نادرستي اعدام صدام نمي گذارد. اين را خودم ميدانم كه اظهار نظر در اين مورد حق آنهايي است كه در طول جنگ عزيزي را از دست داده, يا خود مصدوم شده اند. و اينكه آيا من با مجازات اعدام موافق- يا مخالف هستم نيز مهم نيست. اما در طي اين سالهايي كه از ايران بدور بودم, و در اروپاي شمالي كه هفت پله از باقي كشورهاي اروپايي و جهان در خصوص حقوق بشر پيشي دارد زندگي و مويم را سفيد كردم, ياد گرفتم كه اين "حقوق" حتي شامل "بشر ِ" ديكتاتور و جنايتكار نيز ميشود. آنها نيز در تعريف "حقوق بشر" قرباني محسوب ميشوند, و در قبال اشتباهاتشان تنها بايد حق آزاد بودن را از آنها سلب كرد.
صدام ها در دنيا كم نيستند. با زبانهاي گوناگون در مكانهاي گوناگون شغل ديكتاتوري پيشه دارند, و از براي اندوختن مال يا تحميل عقيده بر مردم ظلم مي كنند. اما تاريخ نشان داده است كه هر دوره پاياني دارد, و هيچ انساني تا ابد زنده نمي ماند. صدام تا قبل از اينكه طناب دار بر گردنش حلقه بزند در دلهره و التهاب بود. باور نميكرد 180 درجه در خلاف دوران فرماندهي ايستاده باشد. و اين ناباوري هر لحظه ذره ذره تاروپودش را ميلرزاند. اما وقتي حلقه دار را بر گردنش حس كرد, باور كرد كه به پايان راه رسيده است, و هميشه پايان راه انسان را به آرامش مي رساند. شخصي كه ضامن دريچه جايگاه اعدام صدام را در حالي كه صدام هنوز دعاي خودش را به پايان نرسانده بود كشيد, بزرگترين خدمت را به ديكتاتور عراق كرد.
