*شنبه اي كه گذشت (ديروز), پدر و مادر عيال آمدن سوئد. ماشالله پدر عيال اينبار ركورد زد. نيم ساعت پيش تازه خوابيد. تا حالا به بهانه اينكه هوا در سوئد شبها تا ديروقت روشن است خوابش نميبرد. جاني واكر و شيوازريگارد هم كاريش نميكرد. آخرش عيال واسش گلگابزبون جوشوند و داد بهش كه بلكي مژه هاش بره روي هم. خدا وكيلي مونده بوديم باهاش چكار كنيم. آخه درست نبود بذاريمش به امان خدا و بريم بگيريم بخوابيم. مادر عيال برعكس همش چرت ميزنه. ميگه فكر ميكنم دليلش هواي تميزي باشه كه به ريه هام ميرسه. خلاصه خوابوندن آنها شد كه من رسيدم دوزار توي آبنوس بنويسم. البته در غيبت من فوتبال, هواي آفتابي و كار زياد بي تأثير نبوده. از طرفي خوشبختانه اينقدر محله ي فارس نشيناي وبلاگشهر عرض و طول پيدا كرده كه آدم خيالش راحت ِ دست خالي كسي از پاي مونيتورش پا نميشه.
توي فرودگاه منتظر مسافرام بودم كه يك خانم بلند بلند داد زد سزار سزار. من كه هيچ, همه ي جمعيت حاضر در فرودگاه دنبال اين بودن كه ببين سزار كيه. مسير نگاه خانم را دنبال كردم, چشمم افتاد به جمال يك سگ كه صدا ازش در نمي آمد ولي خودش را داشت به زمين و زمون ميمالوند. البته شايدم از خوشحالي پارسش بند آمده بود. به هر حال خانم رفت جلو, و سزار را بلند كرد و نوازش و بوس كرد و بعد از يكي دو دقيقه سزار را گذاشت زمين و پسرش را و سپس همسرش را در آغوش كشيد. اين را گفتم تا در آخر داستاني هم از پدر عيال اينجا بازگو كنم. من را كه در فرودگاه ديد, يك دونه بوسم كرد و بلافاصله بعدش گفت: اميدوارم آبجو ها را در يخچال گذاشته باشي كه تا ميرسيم خونه تگري شده باشند. راستش در راه خانه دنبال وجه تشابه سگ و قوطي آبجو بودم. چون در چشم مسافران, هر دوشون بيشتر ارج و قرب داشتن. البته شوخي ميكنم. بگذريم.....
الآن ديروقت ِ , ولي در يك فرصت ديگه يادم باشه, ميخوام از دوتا خانم اهل وبلاگشهر انتقاد كنم. زياد نگران نباشيد شما خانم مورد نظرم نبوديد ;)
راستي پدر عيال يك جوك گفت كه بايد براتون تعريف كنم. گفت: از كعبي(بازيكن تيم فوتبال) پرسيدن كه چرا با پا زدي توي صورت فيگو؟ كعبي در جواب گفت: ديدم پامون كه به دوره بعد بازيها نميرسه, گفتم حداقل جاي پامون برسه :)
