*
امروز هوا آفتابي, 25 درجه بالاي صفر, و بدون يك لكه ابر بود. اينقدر حال ميداد كه كنار آب بنشيني و يك گور پدر كار بگويي, ليسي ناب به بستني ميوه اي چهار قلو ات بزني, و گاهي يواشكي اندام خانمهاي نيمه عريان را برانداز كني كه نگو. قبل از خريد بستني به همكار شريفم خبر دادم كه كار مهمي برايم پيش آمده و از حضور خود در محل كار معذورم. با خيال راحت رنگ و طعم قلوهاي بستني را انتخاب كردم. جاي عيال را خالي كردم, و بعد از ليس اول با گردش 120 درجه اي گردن محض چشمچراني, عيال را هم فراموش كردم. خلاصه جايتان خالي بود تا در آن هواي مطبوع حرف بنده را تأئيد كنيد كه بهشت در همين دنياست. نيمي از بستني را خورده بودم, كه يك خانم با يك دوربينچي جلويم ظاهر شدند. خانم بدون معطلي سوأل را مطرح كرد. پرسيد: آيا طعمي را مي شناسيد كه دوست داشتيد در بازار بستني فروشها باشد ولي نيست؟ بدون درنگ گفتم: اكبر مشتي. گفت: چي گفتي؟ گفتم: اكبر مشتي در ايران بستني معروفي است كه در سوئد, در هر بستني فروشي يافت نميشود. يك آهان غليظ گفت و رو كرد به دوربينچي كه گويا بجز كار فيلمبرداري نقش تصميم گيرنده را هم داشت, و گفت: نظرت چي است؟ ايشان هم گفت: جالب است در اسكيچ پيشنهاد اين آقا را بگنجانيم. بنده تازه دورياليم افتاد كه اي بابا اينها فيلمبردار تلويزيون هستند. گفتم: ببخشيد شما ميخواهيد اين را پخش كنيد؟ گفت: اگر شما اجازه بديد بعله. گفتم: متأسفانه چون من به همكارم دروغ گفتم, بايد از شما خواهش كنم كه بنده را سانسور بفرمائيد. قاه قاه خنديدند و گفتند به دروغ اعلام مريضي كردي؟ قاه قاه الكي زدم و گفتم نه, ولي از اعلام مريضي هم بدتر كردم, گفتم با عيال ميخواهم برم دكتر. با پخش فيلم شما بايد جلوي هر دو جوابگو باشم :) خدا پدرشان را بيآمرزد كه به حقوق بشر احترام ميگذارند.