*
فرو كردن بعضي از مراسم باستاني ايرانيان توي كله آقا پسر كار حضرت فيل است و بس. با عيال كلي تدارك براي سيزده بدر ديديم, سبزه را گذاشتم روي كاپوت ماشين, آماده براي حركت. آقا پسر آمد جلو و گفت: باب(بابا) اين اشتباه را هر سال ميكني, و نميدونم چرا ياد نميگيري كه گياهان هم مثل ما حيوانها, مخصوصاً آدمها, زنده اند! بعد ادامه داد: آنوقت به من ميگي چرا فلان كار را دوباره اشتباهاً انجام دادم!! (پدرسوخته موقع گفتن حيوانها "ما" را از قلم نداخت)
اينجور مواقع من پاس ميدم به عيال. چون اگر به من باشه از انداختن سبزه به آب صرف نظر ميكنم, و اين هم كه خلاف رسم سيزده بدر است. سرتون را درد نيارم. ما سبزمون را انداختيم, و آرزو كرديم امسال براي همه مردم دنيا تا آنجايي كه چرخ روزگار اجازه ميده, خوشي و تندرستي و بهروزي باشه. آخر نطق عيال كه قسمتيش جمله بالا بود, درست قبل از پرتاب سبزه به رودخانه آقا پسر گفت: هر كي كه هستي و داري به مام(مامان) گوش ميدي, اين حرفها از طرف من نيست. من گياهان را نميكشم :)

يك سوأل تخصصي داشتم. ميخواستم بدونم كسي ميدونه چطوري آدم ميتونه ترك وبلاگ كنه؟

پي نوشت: ضمن تشكر از راهنمائي هاي شما در خصوص ترك وبلاگ, و عواقب يا همان سايد افكت (هاي)آن. نصايح و پيشنهادات رسيده را در اولين فرصت جمع بندي كرده, نتيجه حاصل را در دسترس عموم قرار خواهم داد.
مسئله دومي كه بايد به لحاظ كثرت سوال در ايميل هاي دريافت شده درباره اش توضيح كوچكي بدم. قدرت تسلط فرزندانم به زبان فارسي است. اشكال كار آنها در استفاده هاي ابزاري من و گاهي عيال از كلمات فارسي در مقابل طفلان است. بعنوان مثال چند باري بنده جلوي آقا پسر گفتم فلان كَسَسك مثل حيوان رفتار كرد. از اينرو وقتي پسر عمل من را خلاف عقل يافت, بنده و براي نگه داشتن احترام پدر, با جمع "ما", خودش را هم در جرگه حيوانات قرار داد تا در نهايت بتواند عدم رضايتش را به عرض پدر برساند.
با اميد به كفايت توضيح حقير.
پي نوشت 2: دوتا غلط املائي ميون اين همه خزعبلات داشتن, كار هر غربتي نيست ;)
اميدوارم تا قبل از اينكه به جرگه مام وطن بپيوندم, تسلط كافي بر زبان مادري پيدا كنم.