*
هفده هجده سال پيش, دانشجو كه بودم, از طرف اولياي دانشگاه صحبت از شناخت آداب و رسوم دانشجويان غير بومي شد. انجمن دانشجويان دانشگاه كه من هم عضوشان بودم, در صدد شدند تا در اين رابطه برنامه اي تدارك ببينند. دو ماه مانده بود به نوروز, و من پيشنهاد مراسمي براي شناساندن نوروز و سال نو ايرانيان به ديگر دانشجويان را دادم. از طرف مديران انجمن پذيرفته, و قرار شد بچه هاي ايراني اولين برنامه از اين سري را داشته باشند. افتاديم به تداركات. با بدبختي چندتا اسلايد و عكس از جاهاي ديدني ايران تهيه كرديم. مادر يكي از دخترهاي ايراني دانشگاه چند دست لباس محلي براي رقص دوخت. گروه رقص تشكيل داديم و مشغول به تمرين شديم. چندتا خانم ايراني كه از استانهاي شرقي و غربي و شمالي و جنوبي و مركزي و و ... بودند, قبول كردند تا با لباس محلي منطقه شان در مراسم حاضر شوند. سرود "اي ايران اي مرز پر گهر" را چندتا از بچه ها تمرين كردند تا بصورت كر بخوانند. يكي از بچه هاي دانشجوي عرب هم كه كيبرد خوب مينواخت. ملودي سرود را تمرين كرد و با ما در روز اجراي مراسم همكاري كرد. كلي شيريني نون خامه اي درست كرديم, وفكر ميكرديم حداكثر 100 تا 150 نفر براي ديدن مراسم بيان. سالن آمفي تئاتر حدود هفتصد نفر ظرفيت داشت. شايد به جرأت بتونم بگم چهار پنجم آن پر شده بود از دانشجوها و اساتيد دانشگاه. با اجازتون ميهمانان مجبور شدن در خوردن نان خامه اي با هم شريك بشوند, ولي باز كلي سرشان كلاه رفت. گروه كر از شدت ازدحام جمعيت بريده بودند. كلي نفس عميق كشيدن, بعد اعلام كرديم سرود را ميخواهيم اجرا كنيم. تمام حاضرين روي پا ايستادند. راستش از ديدن آن صحنه من اشگ توي چشمام حلقه زده بود. از آن مراسم عكس و فيلم دارم. اگر روزي حق آزادي بيان از طرف همه ما ايرانيان مورد قبول واقع شد, و كسي را بخاطر يك حق طبيعي به سلابه نكشيدن, عكسها و فيلم را در آبنوس خواهم گذاشت.
حالا چرا اين همه از كارمان تعريف كردم. دليلش اين است كه در وبلاگ فراز از كانادا "آگهي هاي بازرگاني" تحت عنوان "زير كنبد كبود " ديدم. حركتي است كه بايد از آن پشتيباني كرد.


جشنواره نوروز در کانادا