*
نفت يعني قدرت. به اين دليل است كه رژيم ايران ميتواند بر سر مسئله انرژي هسته اي با دنيا بازي موش و گربه داشته باشد, و هر بار از زير جواب به حرفهاي ضد صهيونيستي كه ميزند شانه خالي كند. با قيمت سرسام آور, و تلاش دنيا براي دسترسي به نفت, دولت مردان ايران خودشان را غير قابل انتقاد ميدانند.
از ديروز ايران برنامه تحقيقاتي انرژي هسته اي خود كه مدت دوسال از شروع آن ميگذرد را از سر گرفت. واكنش دنيا به اين عمل ِ ايران با بي تفاوتي نبود. از آقاي البرادئي نماينده سازمان ملل تا بازار مشترك اروپا و نيز آمريكا مراتب نگراني خود را ابراز و اعلام كردند تحملشان دارد به پايان ميرسد.
اما چنان كه به نظر ميرسد هنوز براي جامع عمل پوشاندن به تهديدات خود عليه ايران زمان لازم است. آمريكا همچون كلاف سردرگم در عراق, به اين امر واقف است كه ايران در صورت تمايل ميتواند براي اتحاد نيروهاي داخلي عراق با عوامل خود در آن كشور مزاحمت ايجاد كند. و بعلاوه آمريكا مايل نيست با مداخله خود باعث افزايش بيشتر قيمت نفت بشود.
كشورهاي بازار مشترك از سوي ديگر پشتيباني از امكان معاملات تجاري خود با ايران مي كنند.
ايران در پائيز گذشته به بازار مشترك اخطار داد كه در صورت فشار از سوي آنان به ايران, قراردادهاي پر منفعت بسته شده في مابين با شركتهايي چون رويال دويچ شل, رپسول اسپانيا, و توتال فرانسه در مقابل به مخاطره خواهد افتاد. قرارداد هاي ميلياردي.
ايران از نظر گاز مقام دوم در دنيا, و دومين كشور بزرگ توليد كننده نفت در پيمان اوپك است.
كشورهاي قدرتمند چين و روسيه هيچ تهديدي براي ايران بشمار نمي آيند. بلعكس, كشور چين در پروژه هاي نفتي و گازي ايران سهيم بوده, و بلطبع در مقابل سازمان ملل, به پشتيباني از ايران خواهد آمد.
حالت ناخوشايند و بسيار نگران كننده اي است. چرا كه ايران تلاش براي دستيابي به بمب اتم مي كند, و خطر پخش آن در كشورهاي خاور ميانه- و جهان قادر به جلوگيري از آن نمي باشد.
فكر به اين كه روزي بتوان مراكز نيروگاه هاي اتمي ايران را هدف قرار داد ناممكن جلوه ميكند. بايد اين امر تا زمان باقي است به شكل دپلماسي حل شود.
طبيعتاً ميبايست ايران را به شوراي امنيت سازمان ملل ارجاع داد. اما به احتمال زياد با پشتيباني چين و روسيه از ايران به جايي نخواهد رسيد. لذا آمريكا و بازار مشترك بايد خودشان تصميم در اين مورد اتخاظ كنند.
بازار مشترك بايد به نحوي نشان دهد كه تهديداتش در مقابل اشكال تراشي هاي ايران جدي است. وگرنه وجه خود را در مقابل آمريكا به عنوان حامي در اختلاف موجود از دست خواهد داد.
آمريكا براي قبول ايران به پايان دادن به پروژه هسته اي خود لازم دارد كه به دشمن ديرينه اش باج بدهد. واقعيت قدرت داشتن چنين است, و چرا نه كه همچون كره شمالي به ايران نيز گارانتي به بقاي حيات بدهد؟
البته هيچ تضميني براي تهديد و تشويق سياسي نيست, اما آلترناتيوهاي ديگر نيز غير ممكن به نظر مي آيد.
روزنامه اكسپرسن
