*
با عيال رفتيم براي خريد كادوهاي كريسمس. يك وقت فكر نكنيد از اسلام ايران مدل گريختيم كه به دامن مسيح پناه ببريما! فقط بخاطر بچه ها اين مراسم را هر سال پاس ميداريم.
خلاصه كه خريديم, حتي از طرف مادربزرگ خدابيامرز من هم كادو گرفتيم كه يكوقت تنش توي قبر بخاطر بي كسي نتيجه هاش نلرزه. اينجا رسم است بچه ها يك ليست از چيزهايي كه ترجيح ميدن براشون خريده بشه, و به ترتيب اهميت از بالا به پايين روي كاغذ مينويسند, و تحويل پدر و مادر ميدن. سه تا برگ آ چهار به خط خانا(!) نوشته شده بود را برداشتيم و رفتيم مرگز شهر.
دختر بزرگه اسم 100تا فروشگاه را نوشته بود و طرح لباسها و كفش و و و... كه در هر كدام پسنديده بوده. و در پايان برگه هم نوشته بود, "فراموش نكنيد كه من فرزند اول خانواده هستم". (يعني بايد از ديگر دو طفلان چهار سر بالاتر براش خريداري شود)
دختر دومي يكسري درخواست نوشته بود, ولي اسمي از آدرس فروشگاه يا مارك مشخص نبود. بيشتر هم به اثاث جديد براي اطاقش اشاره كرده بود. در پايان برگه هم نوشته بود, "در صورت امكان تهيه كنيد". (يعني به اين ميگن دختر بابا)
پسرمون از بالا تا پايين اسم انواع و اقسام بازيهايي كه در بازار دنيا وجود داره( چه آنهايي كه داره, و چه آنهايي كه نداره) را نوشته بود. در پايان هم نوشته بود, "اميدوارم كه رويم را زمين نميزنيد, و همه را ميخريد. من هم قول ميدم پسر خوبي برايتان تا كريسمس سال بعد باشم". (يعني اگر پدرمان را درآورد چشم خودمان كور بايد ميخريديم)

روزنامه هاي غربي شروع كردن به تبليغات عليه رژيم ايران. امروز در روزنامه اكسپرسن سوئد مقاله اي خوندم با تيتر " احمدي نژاد, خطرناكترين مرد دنيا"
ياد يك داستان افتادم كه خيلي وقت پيشها در وبلاگ شيوا خونده بودم:
در ايامی که کشور مصر تحت تسلط انگلستان بود يک تاجر انگليسی هر ماه کالای خود را بار شتر می کرد و از حاشيه رود نيل می گذشت و خودش رو به قاهره می رسوند. در قاهره کالاهايش را که اکثرا اسباب بازی و گوشواره و دستبند و گردن بند های بدلی بودند رو می فروخت. با پول آنها اشيای تاريخی و زير خاکی های مصر را که بسيار ارزش داشت می خريد و در انگلستان به بهای بسياز گزافی می فروخت.
روزی که مطابق هميشه در حال طی مسير بود متوجه شد که ساربان مصری عصبانی است و با صدای بلند سخنانی به زبان می آورد.
از مترجم پرسيد: ساربان چه می گويد؟ مترجم از پاسخ دادن طفره رفت!
تاجر دوباره اصرار کرد و مترجم به ناچار گفت: صاحب ساربان به شما دشنام می دهد!!!
مترجم انتظار داشت که تاجر عصبانی شود و ساربان را تنبيه نمايد. اما در چهره تاجر تغييری ايجاد نشد!
دوباره تاجر پرسيد: چه دشنامی می دهد؟
دشنامهای بد. او به شما دشنامهای بسيار زشتی می دهد و می گويد به کشور ما آمده ايد تا ما را غارت کنيد! باز هم تاجر عکس العملی نشان نداد!
دوباره تاجر پرسيد: آيا اين دشنامها مانع رسيدن ما به قاهره می شود يا نه؟
مترجم گفت نه صاحب! او فقط دشنام می دهد و کار ديگری انجام نمی دهد. می خواهيد به او بگويم ساکت شود؟
تاجر گفت: نه بگذار دشنام بدهد و با دشنام سبک بشود! فقط يادت باشد اين بار که به مصر آمدم همين ساربان را استخدام کنی! او خطرناک نيست!!!!