*امروز چاقسلامتي با پدرم حالم را جاآورد. از صداش معلوم بود حالش خوبه و اين دل لامصب بيخودي شور ميزنه. بايد دلم را بدم سوزي يك نگاهي بهش بندازه :) سوزي يك خانمي است كه نه غر ميزنه, نه قهر ميكنه. آدرسش هست: خيابان خيال كوچه دلخوش.
يك وبلاگ دو روز است از استكهلم راه افتاده. نويسنده اش خانمي است بنام ايده كه تازگي با همسرشان صاحب فرزند شدند, و الي آخر....
من وقتي بهشون سر زدم, ياد هجده سال و اندي ماه پيش افتادم. ياد تولد دخترم, و داستانهايي كه براي من و عيال پيش آمد. دروغ چرا خودمون بچه بوديم, توي سوئد كسي را هم نداشتيم راه و رسم بچه داري را يادمون بده. با اجازتون هر كاري دلمون ميخواست با اين بچه ميكرديم. از جمله زمستون سرد, چون توي ماشين خوابش برده بود, گذاشتيمش و رفتيم داخل مركز خريد. يك ربع بعد كه آمديم ديديم چهار پنج نفر دور ِ ماشين جمع شدن, و صحبتش است كه به پليس خبر بدن. بماند كه وقتي فهميدن بچه مال ماست, چندتا ليچار بارمون كردند كه: آدم بچه ي نوزاد را توي اين سرما تنها توي ماشين نميذاره, و و و ....
با گذشت زمان, راه و رسم بچه داري را ياد گرفتيم, و سَر ِ دومي بگي نگي, و سَر ِ سومي ديگه استاد شده بوديم. حالا هم اگر كسي از تازه والدين ها در پيچ و خم بچه داري مشگل دارند, ميتونند با آبنوس مشاورت كنند.
از دخترم گفتم, شايد بد نباشه اين را هم بگم كه از طرف دبيرستانش قراره با دوتا از همكلاسي هاش مدت شش هفته برند به يك كشور اروپايي تا معرف دبيرستاني باشند كه درش تحصيل ميكنند. خلاصه كه چشم به هم ميزني ميبيني بچه ها بزرگ شدن, و هر كسي ميره سي يه خودش. اصطلاح سي يه خودش را از مادرم ياد گرفتم :)
اينقدر حرف زدم يادم رفت لينك رژينا خانم را
بگذارم :)
