*
با بچه هاي همكار رفته بوديم Kick off . نميدونم معادل فارسيش چي ميشه, اما مفهومش يعني عياشي به مناسبت شروع يك پروژه ي جديد ِ كاري. اين يكي با همه فرق داشت. يكجورايي هم احساس خوشايند داشتم, و هم ناخوشايند. كمتر از بقيه مشروب خوردم, و بر خلاف هميشه كمتر از همه حرف زدم. ته خط ميرسه به سرزمين مادريم. اونجايي كه هم دلم آباديش رو ميخواد, هم اينكه ميترسم اين تيپ آبادانيا بلاي جون مردم بشه.
يادش بخير توي يكي از خيابوناي ميدون بيست و پنج شهريور كه الآن اسمش خاطرم نيست, يك دوستي داشتم خونشون با مسجد محل فاصله ي زيادي نداشت. اين رفيق(گفتم "رفيق" يك وقت باز فكر نكنيد چپي بود!) خوراكش الكترونيك بود, و از مشترياي پروپاقرص مهران كيت(شركتي بود كه لوازم الكترونيك ميفروخت). هجده سالش بيشتر نبود, اما برادران مستقر در كميته محل را حسابي گذاشته بود سر ِكار. طوري كه بعد از كلي رديابي با يكخروار دستك و تنبك آمدن خونشون تا دستگاه پارازيت رو پيدا كنن, اما دست از پا درازتر رفتن. ولي پارازيت براي برادران هميشه براقرار بود. بگذريم اين آباداني كه من ازش بالا حرف زدم ميتونه پارازيتم بشه, اما توي دست برادران.....
اصلاً حرفمو پس ميگيرم. بذارين بجاش از خاطراتم بگم......
وبلاگ خورشيد خانم و مطلبشون راجع به كافه ترياهاي تهرون را ميخوندم, كه ياد زمان خودم, و كافه ترياهاي اون موقع افتادم. راستي كافه ترياي كاكتوس توي خيابون ظفر هنوز هست؟ هنوز علي سفارش سرميزارو ميگيره؟ اگر نشونياي منو بهش بدين تحويلتون ميگيره :) چاتاناگا چي هنوز هست يا مسجدش كردن؟ موسيو وارتان هميشه ميدونست بعد از غذا من بستني بشقابي ميخورم. فرانكفورتر اول خيابون پهلوي هم از پاتقاي ما بود. من هميشه نواراي جديدي كه مي آمد را از عالي قاپو داخل بازار كويتي ها روبروي پارك شاهنشاهي ميگرفتم. البته بازار تجريشم يك نوار فروشي بود. اما كيفيت عالي قاپو يك چيز ديگه اي بود. ميگم فكر كنم من خيال ميكنم كم مشروب خوردم. از حالم و چرندياتي كه نوشتم معلومه زيادتر از معمول هم خورده بودم. مثلاً ميخواستم از روي دست آشپزباشي تقلب كنم و در حمايت(البته اگر بشه اسمش را حمايت گذاشت) پست سفيد بكنم ببين چي شد!!