*اوايل سالي يكبار, و بعد از دو دوره هر دوسال يكبار, و بعد از آن هر سه سال يكبار بچه هايي كه توي دانشگاه همدوره بوديم, توي يك رستوران جمع ميشيم, بصرف شام و نعشه جات.
شنبه اي كه مياد هفتمين دوره خواهد بود. بعد از چند سال كه با نامه از هم خبر مي گرفتيم, و دردسرهاي نقل و انتقال ها, و آدرس همديگه را گير آوردن. به همت چندتا از بچه ها يك فوروم درست كرديم, و از طريق آن حال و احوال همديگه را خبردار ميشيم.
هفده سال از فارغ التحصيلي من ميگذره. و طي اين سالها خيلي جاها كار كردم, ولي هيچكدومش به مزه و سختي هاي اين آخري نميرسه. چيزي كه مشتاقانه ميخوام راجعبش با همكلاسي هاي سابق حرف بزنم, و بقول معروف پز بدم.
جمعاً 23 نفر بوديم كه در رشته مهندسي صنايع تحصيل ميكرديم. قابل توجه است كه بگم در سوئد هر سال, بطور متوسط 30 درصد از دانشجوها پايان نامه هاشون را بموقع(با اتمام كورسها)ميگيرن. در كلاس ما بجز چهار نفر, بقيه سر وقت گرفتند, و اين مسئله خيلي صدا كرد. شايد يكي از دلايلي كه همه ي ما بعد از فارغ التحصيلي براحتي كار گرفتيم همين بود! چندتامون بعد از چهار پنج سال تجربه كاري, دوره هاي فوق تخصصي گذرونديم. و دوتا به درجه دكترا نائل شدن. براي شنبه 19 نفر اوكي دادن, و بقيه به دلايل خانوادگي يا سكونت و كار در خارج از سوئد عذر خواستن. هرچقدر فكرش را ميكنم ميبينم هيچ دليلي نخواهد توانست من را از شركت در اين قرارها باز بداره. بقول معروف مثل قالي كرمون ميمونه. هر چي پا ميخوره(دفعات), بيشتر قيمتي ميشه.
اگر اين انقلاب فرهنگي كه آقاي سروش و دارودستش در اوايل انقلاب راه انداختن اتفاق نمي افتاد, چه بدون حاج آبنوس همون دانشگاه صنعتي تهران درس ميخوند و به همون مملكت خدمت ميكرد. بگذريم كه سرمون را هم ميخواستن بكنن زير آب!!
راستي گفتم زير آب, بگذار اين را هم به يادگار در اين دنياي مجازي بذارم. يك معلم ديني داشتم به نام آقاي حسين ذرفشان. نميدونم من چه هيزم تري به اين بابا فروخته بودم كه چشم نداشت من را ببينه! من سال تحصيلي پنجاه هفت/ پنجاه و هشت ديپلمه شدم, و اين بابا حتي بعد از گرفتن ديپلم توي خيابون كه منو ميديد ميخواست از وسط دو شقه ام كنه. به من ميگفت تو ضد انقلابي و انگل جامعه. اين موضوع باعث شده بود كه دوستان همكلاسيم هميشه اين طرز برخورد ذرفشان با من را تعريف كنند, كه خاطرش زنده بمانه. امروز صبح دوستم از ايران ايميل داد و نوشت. فلاني ديگه اگر ميخواهي بيايي ايران خطر شقه شدن تو رو تهديد نميكنه. ذرفشان سكته كرد و مرد!
آقاي ذرفشان من به اين دنيا و دنياي مجازي بيشتر اعتقاد دارم تا به آخرتي كه شما سنگش را در كلاسهاي ديني به سينه ميزديد. اگر حرف من راست بود و گذرتان به وبلاگستان افتاد, لطف بفرمائيد با فرستادن يك ايميل از بنده براي اعمال زشتتان عذر بخواهيد.
با سپاس فراوان
