*
هفته ي آخريست كه عيال و من پذيراي پدرمادرامون هستيم. بچه ها از همين حالا زانوي غم بغل گرفتن كه نازكش هاشون دارن بر ميگردن. پسرم امروز كلاس ورزشش كه بعد از مدرسه ميرفت را بي خيال شد, و دختر وسطيم براي هر يك از مادر پدربزرگاش يك نقاشي كشيد, تا به يادگار ببرن ايران. قول و قرارها گذاشته شد, و اينكه تا بچه ها چشم به هم بزنن دوباره آنها آمدن سوئد. قولي كه ما بزرگترها ميدونيم با توجه به سن و سالي كه ازشون گذشته ميتونه واهي باشه. پسرم گفت: كاش سوئد با ايران مرز داشت. آنوقت ما و شما ميتونستيم هر روز تا لب مرز بياييم و آنجا همديگرو ببينيم.
چند روز پيشتر از من پرسيد: چقدر ديگه فكر ميكني از عمر بابابزرگي مونده؟ گفتم 100 سال. خيالش راحت شد. يا شايدم فهميد دلم نميخواد به اين موضوع فكر كنم.
آدمها تا وقتي همديگرو دارن قدر نميدونن. همچين كه پاي جدايي به ميون مياد دلها مهربونتر ميشه! وقتي فكرش را ميكنم ميبينم خيلي بيشتر از اينها ميتونستم براشون بكنم.
دلم براي حياط خونمون تنگ شده. نميدونم چرا حياط اين خونه نميتونه جاي خالي اونو پر كنه؟! يادش بخير, بعضي از روزها اينقدر طوطي روي درختا ميشست و صدا ميكردن, كه به زمين و زمان فحش ميدادم. ياد چنين روزي را نميكردم! گويا درخت گل ابريشم كه در بهار و تابستان شبها ميخوابيد و روزها با نور خورشيد باز ميشد عمرش به پايان رسيده. درخت محبوب مادرم. بايد ناشكر نبود, و قبول كرد كه هر دوراني عمري دارد. گاه كوتاه, گاه بلند, اما نه تا ابد.

موزيك از سايت .no-words.com