*
آقاي خاتمي را تا بحال بدون عمامه ديده بوديد؟ من اولين باري است كه ايشان را بدون لباس روحانيت ملاحظه مي كنم. شكر كه به اين آرزويم هم رسيدم. فقط مانده آن روز بي آيد كه همه ي اين حضرات را در دادگاهي مردمي ببينم.
در ميان ايميل هايي كه به باكس آبنوس گاه و بي گاه مياد, يكي استثنا بود. دوستي كه من را آمريكايي مي داند, نمي داند اين حقير تنها تابعيت مضائف سوئد و ايران را دارم, و همين دوتا از سرم هم زياد است :)
دختر بزرگمون توي مهموني ديشب كه به مناسبت بيستمين سال ضربت پدرش بود, با اعلام عاشق بودنش به پسر همسايه, ضربه ي ديگري بر پيكر تكيده ي بنده وارد كرد, و تخم شك را در دل پدر كاشت. اشتباه نكنيد, منظور بدي از بيان "شك" نداشتم, تنها اينكه يكماه ديگه هجده سالش تمام ميشه, و شك كردم نكنه بخواد از خانه ي ما رخت ببنده :( اينجا جوانها خيلي راحت با هم تصميم همزيستي ميگيرند, و اون تهمانده ي مردسالاري كه در وجود من مانده, به خروشي بي سابقه افتاده. بايد صبر داشت و ديد كار به كجا ميكشه!
و در پايان يك شعر كه مدتي پيش در يكي از وبلاگها كه نامش يادم نيست ديده بودم.
و به آغاز سكوتم سوگند
لحظه اي در بگشا
كه ز دور آمده ام
كه ز بي باكي و بي راهي غربت
به كنون آمده ام
يادت هست
لحظه رفتن و پاشيدن آب
لحظه اشك و غرور
كه در آن مي گفتيم
كاش كاش، هر دو مي بوديم كور
و نمي ديديم باز،
گونه اي خيس و نمور
يادت هست
آندمي را كه به من مي گفتي
به سلامت روي اي مرد سفر
به سلامت بروي --- زود بيا ---
و توام زمزمه ميكردي باز
هر سحر زلف رها ميدارم
كه نسيم، دستش را
به نيابت ز تو دورترين
شانه زنان، زلف را ناز كند
يادت هست.
و كنون آمده ام
قدري دير
قدري پير
و توام ميپرسي باز،
رهگذر نامت چيست؟؟؟
