*
مهران كريمي ناصري معروف به sir Alfred , از شانزده سال پيش به اينطرف در فرودگاه شارل دوگل در پاريس زندگي ميكنه. صبحانه و نهارش را در McDonalds فرودگاه صرف ميكنه. او 59 سال داره, و خونه اش تشكيل شده از يك مبل قرمز زنگ نيم دايره در ترمينال شماره يك. همان ترمينالي كه هواپيماي كشورهاي اسكانديناوي SAS درش فرود ميان. يك ميز گرد, و دو عدد گاري باربري, چندتا كارتون پر از كاغذ, دوتا چمدان مسافرتي, و يك بالش و پتو. در طي اين شانزده سال تنها منظره فرودگاه و آدمهايي كه هر روز از آنجا رد ميشن را ديده, و هر روز ماهي برگر با قهوه و تخم مرغ خورده. اما تازگي sir Alfred به يكباره معروف شده.
فيلم The Terminal از كارهاي Spielbergs بر اساس زندگي مهران ساخته شده. اين روزها مهران كمي كلافه است, چرا كه مخبرهاي زيادي ميان تا باهاش مصاحبه كنن.
sir Alfred تعريف ميكنه كه پدرش ايراني و مادرش انگليسي است. در انگليس تحصيل ميكرده, و سال 1977 به ايران برميگرده, و به گفته خودش در دوران انقلاب در تظاهرات نيز شركت كرده بوده. از طرف رژيم دستگير و زنداني ميشه. سال 1981 به كشور بلژيك پناهنده سياسي ميشه و اقامت ميگيره. 1986 تصميم ميگيره به انگليس بره و از آنجا بخاطر مادرش كه انگليسي بوده تقاظاي تابعيت بكنه. در پاريس كيف و مداركش را گم ميكنه. بدون پاسپورت به انگليس سفر ميكنه, اما توسط مقامات فرودگاه به پاريس برگردانده ميشه. از آن روز و تا بحال مقامات كشور بلژيك و فرانسه مشغول مذاكرده هستند, و اين باعث شده مهران در اين مدت از فرودگاه خارج نشه.
به گفته مقامات بلژيك سال 1999 با سفر مهران به كشور بلژيك موافقت شده, اما مهران حتي حاضر نيست از فرودگاه خارج بشه. ماًموران فرودگاه با sir Alfred كاري ندارن, و بهش اجازه دادن در طي اين مدت آنجا زندگي كنه.
sir Alfred براي داستان زندگيش از كمپاني فيلم 300,000 دلار دريافت كرده, كه در پست فرودگاه پس انداز كرده. مهران تعريف ميكنه كه هر روز ساعت 6 صبح بيدار ميشه, كتاب و روزنامه ميخونه, و روزنگار مينويسه.
وقتي ازش ميپرسن فيلم The Terminal را ديده, جواب ميده كه قرار است وقتي روي DVD آمد يك نصخه بهش بدن.
اگر ميخواهيد بيشتر راجع به مهران بخونيد ميتونيد اينجا را چك كنيد.

پي نوشت:
از بچگي آرزو به دل بودم, براي يكبار هم كه شده نمره ديكته فارسيم 20 بشه. هنوز هم كه هنوزه آرزو بدلم :(
يادمه تشديد بزرگترين نقطه ضعف من بود. معلم فارسيمون از همه نيم نمره كم ميكرد, از من يك نمره. ميگفت تو مخصوصاً تشديد نميزاري كه من رو اذيت كني! :) كجاست ببينه, حالا كار از تشديد هم گذشته, و نسخه را نصخه, عاقبت را عاغبت, طاقت را طاغت, غيره را قيره, و و الي آخر.... واسه خودم غلط غلوط مينويسم :)
باز جاي شكرش باقي است من روم از نوع سنگپاي قزوينه, و كماكان آبنوس نويسي ميكنم(عجب كلمه اي شد"آبنوس نويسي" :)
جا داره هم اينجا از دوستاني كه غلطهاي من را بهم گوشزد ميكنند تشكر كنم.