*
اسكندر مقدوني معروف به اسكندر بزرگ روز 13 ژوئن (23 خرداد) در سال 323 پيش از ميلاد در بابل (عراق) در 32 سالگي درگذشت. وي كه از همدان و شوش به بابل رفته بود در آن شهر دچار تب شده بود كه ديگر وي را رها نساخت.
در آخرين روز حيات، هنگامي كه به زنده ماندن اسكندر اميدي نبود، ژنرالهايش از او پرسيدند كه چه كسي را به جانشيني معرفي مي كند و انتظار داشتند كه بگويد برادرش و يا فرزندي را كه ركسانا- همسر ايراني- وي در شكم داشت، ولي اسكندر گفت كه «بهترين فرد» را برگزينيد.
پس از فوت اسكندر، ژنرالهايش متصرفات او را ميان خود تقسيم كردند. در خاك اصلي ايران، نفوذ جانشينان اسكندر اندك بود، زيرا اسكندر هر شهري را كه در ايران فتح مي كرد، اداره امور آن را به يك ايراني و يا فرماندار قبلي همان شهر مي سپرد. وي با توجه به خصال و منش نيكوي ايرانيان، افسران خود را تشويق به ازدواج با دختران ايراني كرده بود و در آخرين روز، بيش از سي هزار ايراني در ارتش او بودند.
اسكندر كه ارسطو معلم سرخانه او بود و در 20 سالگي بر جاي پدر كه علاوه بر مقدونيه بر يونانيان حكومت داشت نشسته بود در صدد بسط فلسفه يونان به سراسر جهان برآمد و به نام آزادكردن يونانيان آناتولي (تركيه امروز) از سلطه ايران، با 30 هزار پياده و پنج هزار سوار به شرق لشكر كشيد و در سال 334 پيش از ميلاد قدم به آناتولي گذارد و ضمن سه جنگ بر ايران كه 15 برابر او نيرو داشت پيروز آمد، مصر را گرفت و بندر اسكندريه را در آنجا ساخت. در آسياي ميانه تا سمرقند و در آسياي جنوبي تا هند پيش رفت. سپس به بابل بازگشت تا خود را براي اكتشافات جغرافيايي در درياهاي دور آماده سازد كه درگذشت. تاخت و تاز او در شرق ده سال و چند ماه طول كشيد. از كارهاي بد او ويران ساختن بزرگترين و با شكوه ترين ساختمان عهد باستان و مظهر عظمت و پيشرفت ايرانيان، تخت جمشيد، بود. علت پيروزي وي را بر ايران، رواج فساد در دربار هخامنشي پس از قتل اردشير سوم و انتصاب مديران نالايق و استفاده از سرباز مزدور خارجي براي دفاع از ايران و ترسو بودن داريوش سوم- شاه وقت- دانسته اند.
منبع: معلومات عمومي

تعطيلات تابستابي مدارس در سوئد آغاز شد. حالا ديگه بچه ها تا لنگ شب بيدارن, و بيچاره پدر و مادرهايي كه بايد صبح پاش برن سر ِ كار. دختر بزرگم شنبه شب گذشته (يعني ديروز) مهماني گرفته بود. من با عيال و خواهر برادرش را فرستاد خونه يكي ديگه مهموني, و گفت زودتر از ساعت 12 شب اينطرفا پيداتون نشه! با اجازتون رأس ساعت 12 شب كليد را انداختم توي قفل در. گوش تا گوش دختر و پسر نشسته بودن, گل ميگفتن و گل ميشنوفتن. تا ما رو ديدن پاشندن دست دادن و آماده شدن كه برن. من به دخترم گفتم اگر بخواهيد ميتونيد به پارتيتون ادامه بديد. كاش زبونم لال ميشد و اين پيشنهاد را نميدادم. ساعت شش صبح تازه هر كي يك گوشه اي وِلو شد. تمام امروز مشغول تميز كردن خونه بودم.
من هم چپ و راست در تهران خونه ي پدريم پارتي مينداختم, ولي ديگه كاري نميكردم كه پدر و مادرم به دردسر بي افتن. البته شرط من با پدر مادرم هميشه اين بود كه دو روز خونه نيايين :)

خلاصه شمايي كه بچه هاتون هنوز كوچيكن. اين روزها كه ميبينين روزهاي خوشتونه :)

ديشب پسرم به خواهر بزرگش ميگفت: ببينم بوس هم به پسرها دادين يا نه؟ چون اگر داده باشين همتونو ميكشم!
موندم اين پسرم غيرتش(البته اگر اسمش را گذاشت غيرت) را از كي به ارث برده, چون تو خانواده ي ما تا اونجايي كه من ميدونم غيرت ميرت يوخدي :)