* 
در اين روز در سال 1909 تاسيس شركت نفت انگلستان و ايران در لندن به ثبت داده شد. نخستين چاه 26 ماه مه 1908 در عمق كمتر از 400 متر در مسجد سليمان به نفت رسيده بود و متعاقب آن دو چاه ديگر.
ويليام ناكس دارسي William Knox D’Arcy از اشراف زادگان انگليسي كه از 17 سالگي با خانواده اش براي مدتي دراستراليا زندگي مي كرد و به استخراج طلا از كوه «مورگن» سرگرم بود پس از بازگشت و ادامه زندگي در لندن متوجه وجود نفت در ايران شد. پيش از او ژوليوس رويتر (موسس خبرگزاري رويتر) با مطالعه يادداشتهاي يك زمين شناس فرانسوي كه قبلا از ايران ديدن كرده بود به فكر گرفتن امتياز اكتشاف و استخراج آن از دولت تهران افتاده بود ولي موفق نشده بود.
دارسي از طريق همكارانش برمفاد يادداشتهاي زمين شناس فرانسوي و نيز تلاشهاي رويتر وقوف يافت و با يافتن يك دوست رئيس الوزراء وقت ايران و واسطه قرار دادن او از سال 1900 با دولت تهران تماس گرفت كه سفارت روسيه در تهران متوجه فعاليت هاي او شد و اعتراض كرد. با وجود اين، قرارداد در سال 1901 براي مدت 60 سال امضاء شد و پنج استان ايراني مجاور مرز روسيه از شمول آن مستثني گرديد. دارسي براي دريافت امتياز نفت ايران مبلغ ناچيزي با وعده تعدادي سهم به ايران داده بود.
دارسي براي اكتشاف و استخراج نفت ايران مهندس جورج رينولدز را به ايران فرستاد و در سال 1905 نيز با شركت انگليسي نفت برمه شريك شد.
پس از تاسيس شركت در سال 1909 ، سهام آن به معرض فروش گذارده شد و 2 لرد انگليسي متعاقب هم مدير عامل آن شدند ، ولي دارسي تا زمان مرگ در سال 1917 عضو هيات مديره بود.
در سال 1914 در آستانه جنگ جهاني اول نيروي دريايي انگلستان 51 درصد سهام اين شركت را دراختيار گرفت كه بعدا تا 97 درصد آن متعلق به دولت انگلستان شد.
منبع: معلومات عمومي
ديروز صبح كمي دير رفتم سر ِكار. اداره ماليات كار داشتم و بعدش واسه خودم رفتم توي شهر ولگردي. يك بستني قيفي خريدم و نشستم زير آفتاب , د ِ ليس بزن. يك خانم خوش بَرورو, يك فنجان قهوه خريد و نشست كنار ميز ِ روبروئيم. هر از گاهي در حين روزنامه خوندن لبي به فنجان ميزد. رفتم توبهرش. خيلي وقت بود هيزبازي نكرده بودم. از سر تا پا براندازش كردم. موهاي بلند شرابي رنگ, چشمهاي آبي, آرايش نسبتاً ملايم, و پوست آفتاب سوخته. از همه چشمگيرتر لباسي بود كه به تن داشت. يك جليقه شلوار راه راه ِ سياه و شكلاتي رنگ. زير ِ جليقه اش هم يك بلوز برنگ پوست پيازي پوشيده بود. البته يك كاپشن بهاري تنش بود كه موقع نشستن در آورده بود. خلاصه كه يك مادمازل ِ به تمام معنا :)
يك پاكت سيگار كنت در آورد, و همه محتويات كيفش را دنبال فندك بهم زد. به من نگاه كرد و گفت: فندك داري؟ گفتم: متأسفم ندارم. گفت: اشكالي نداره, سيگار رو همينطوري ميگيرم دستم. چشماش را انداخت روي روزنامش, و بعد از چند ثانيه زير لب يك چيزي گفت. من همانطوري كه به بستنيم ليس ميزدم, گوشام را تيز كردم, ببينم با من حرف ميزنه يا با خودش! همينطوري كه زمزمه ميكرد نگاهش افتاد توي چشمام. خنديدم و بهش گفتم: من متوجه صحبتت نميشم. خيلي آروم گفت: يك لحظه. بعد به من گفت: با شما صحبت نميكنم, با دوست پسرم دارم حرف ميزنم. نگاهم رفت روي گوشش كه زير موهاش پنهون شده بود. ديدم گوشي بي سيمي توي گوشش داره. سعي كردم خودم را جمع و جور كنم, اما نشد. صورتم از خجالت قرمز شد, و صدام به لرزش افتاد. فقط تونستم بگم: اوكي
ظهر عيال زنگ زد سر كارم گفت: كجا بودي؟ توي دلم گفتم همينم كم بود. با تته پته گفتم: سر ِكارم هستم. ديگه سوأل پيچم نكرد, ولي تا بعداز ظهر سه چهار بار به بهانه هاي مختلف زنگ زد. امروز با وجودي كه هوس بستني كرده بودم, بي خيالش شدم :)
