*
خب دوستان ناديده, عيد به شما هم خوش گذشت؟ فكر نكنم ديگه لازم باشه بگم به ما كه خيلي خوش گذشت. تلفن خونه پدري در تهران همون دفعه اول گرفت, و صدا اينقدر خوب بود كه آدم شك ميكرد نكنه داره خواب ميبينه! ماچ و بوسه به دهني تلفن به نيت روي پدر و مادر(جداً اين دهني تلفن نبود عجب كمبودي وجود آدمو ميگرفتا!!) از اوضاع و احوال فك و فاميل جويا شديم, شنيديم همگي به اتفاق پدر و مادر قصد سفر به شمال, و كنگر خوري دارند. والا چي بگم, هم خوشحال شدم, هم اينكه مگر ما بد ميتونيم كنگر بخوريم؟! بگذريم...

آقا پسر ما از ديروز تلويزيون را درست تلفظ ميكنه!! قبلاً ميگفت تلويزون(يه ي كم ميگفت). دختر بزرگم داشت تشويغش ميكرد كه ديگه ميتونه كلمه را درست تلفظ بكنه, اونوقت خودش هنوز هم گاهي كلمه قورباغه روي زبونش نميگرده و ميگه قورقابه :)

يك مهمون داريم كه با همه ي وجود دوستش دارم. اينقدر كه گاهي از شادي حاصل از دوست داشتنم, اشگ در چشمهام حلقه ميزنه. آخرين بار يكي دوسال قبل از اينكه از ايران بزنم بيرون ديده بودمش. اون موقع هشت سالش بود. شيطون, باهوش, و با خواهراش كه از خودش بزرگتر بودن نمي ساخت. همبازي برادرم بود, دوتايي به هم كه مي افتادن از ديوار صاف بالا ميرفتن! حالا, مردي سي و دوساله شده. عيد را در سوئد كنار ما بود. من را دايي صدا ميكنه. نميدونيد چقدر اين گفتن دايي به من حال ميده. انگار واقعاً يك خواهر دارم و خواهرزادم صدام ميزنه! از بچگي دلم يك خواهر ميخواست. تا حالا به همه ي دايي ها حسادت ميكردم, ولي ديگه خودم دايي شدم :)

وقتي ميشينه با برادرم گپ ميزنه, و از خاطرات بچگيشون ميگن, دلم به حال خودمون ميسوزه. به حال همه كه به دليلي مجبورن از فاميلشون بدور باشن. طفلكي ها چندتا دونه بيشتر از شيطنت بازياشون را يادشون نمي مياد, همونارو با يك آب و تابي تعريف ميكنن كه ميخواد آب از دهن آدم راه بيفته! چندتايي كه من از دوران بچگيشون يادم مي آمد را براشون تعريف كردم. به هم نگاه ميكردن و ميخنديدن. شايد براي شما اهميتش روشن نباشه, آخه داغ دلسوخته را دلسوخته داند!
كلي به هم قول و قرار دادن. اينطور كه بوش مياد ميخوان سالي يكي دوبار هر كدومشون برن به اون يكي سر بزنن!! يكي در پشت بام اين كره زندگي ميكنه, و ديگري در زيرزمينش.

خب ديگه ديروقته بايد برم بخوابم. فردا ساعت هشت صبح بايد سر كار باشم.
راستي من امسال كارت تبريك (ايميلي) براي كسي نفرستادم, و به تبريكي كه قبلاً پست كردم بسنده كردم. اميدوارم يك وقت دوستان وبلاگشهري از دريافت نكردن كارت دلخور نشده باشن.

با اميد به روزي كه ما انسانهاي اين كره خاكي, بتونيم همديگر رو تحمل كنيم, و با صلح در كنار هم روزهاي عمر را سپري كنيم.