*
امروز با دختر بزرگم كمي يكه بدو كردم. ديشب گفت ميخواد با چندتا از دوستا برن پارتي. طرفهاي ساعت هشت شب گفت من دارم ميرم. از آشپزخونه آمدم بيرون كه باهاش خداحافظي كنم, ديدم لباس و كفشي كه صبحش خريده بود را پوشيده. يك كفش نوك تيز با يك شلوار جين تنگ كه كمر شلواره روي باسنش وايساده بود. حدود 10 سانت پايين نافش. پيراهنش هم يك 10 سانتي بالاتر از نافش. يك كت نازك جير هم تنش كرده بود. موهاي صافش را دوباره صاف كرده بود و روژ لب قرمز و پودر صورت و خلاصه هر چيزي كه خانمها وقت آرايش استفاده ميكنن.
بهش گفتم: از آشپزخونه آمدم خواستم با دخترم خداحافظي كنم ولي انگار دير رسيدم و رفته, شما كي باشين؟ خنديد و گفت: باب(بابا) شوخي نكن. گفتم: شوخي نميكنم, به نظر من تو شبيه دختر من نيستي! دوباره خنده اي كرد, خواست از در بره بيرون, بهش گفتم: ببخشيد خانم اگر ميشه به دختر من پيغام بديد كه پدرش نگرانش است, و ميخواد فردا باهاش حرف بزنه. يك اوكي غليظ گفت و رفت.
من و عيال گاه و بيگاه با اين خانم حرف ميزنيم, و سعي ميكنيم در حد توان و دانش اجتماعي كه داريم از خطراتي كه توي اين سن و سال تهديدش ميكنه آگاهش كنيم.
من معتقدم "بكن, نكن" راه حل صحيحي براي تربيت فرزند نيست. پدر و مادر بايد سعي كنند رابطه دوستي با فرزندشون بوجود بيارن, طوري كه به ميل خودش از پدر و مادر راجع به افكار و رفتارهاش نظر بخواد.
ديشب در لفافه به دخترم رسوندم كه از طرز لباس پوشيدنش ناراحت هستم, ولي آن تشخيص داده بود كه انتخابش مناسب هست, و خب روي همون حساب هم لباسش را عوض نكرد و رفت.
امروز ظهر(شنبه) از خواب بيدار شد و آمد پايين كه صبحانه بخوره. گفتم: هر وقتي كه وقت داري ميخوام باهات حرف بزنم. گفت: باب تو بايد قبول بكني كه من هفده سالم شده و ديگه خودم عقلم ميرسه چه لباسي مناسب چه مهموني است. شما لازم نيست براي من نگران باشي! در ضمن ديدي كه اتفاقي هم برام نيفتاد.
با اين حرفش آمپرم اينقدر رفته بود بالا كه اگر خودم سوپاپ اطمينانم را نكشيده بودم, يك برو گمشو توي اطاقت روي شاخش بود!
به زور خنديدم و گفتم: شما صبحانه را بخور, شايد در حين خوردن به اين حرفهايي كه الآن زدي فكر كردي و نظرت عوض شد!
نيم ساعت بعد آمد گفت: باب من چندتا دوست ايراني دارم كه خانوادشون باهاشون بد رفتار ميكنن و همش ميخوان براشون تعيين تكليف كنن. شما آنطوري نشو.
بهش گفتم: من براي كسي تعيين تكليف نميكنم. جامعه اي كه ما توش زندگي ميكنيم را خودمون درش تغيير و تحول بوجود مياريم. اگر چهارتا مثل تو از اين لباسها نخرن, سازندش به فكر مي افته! گفتم: شما هفده سالت هست و سال ديگه هجده سالت ميشه. ده سال ديگه بيست و هفت سالت ميشه, شايد آن موقع متوجه شدي كه در زندگيت خاطره اي از دوران تينيجري نداشتي. همه اش حالت بزرگها رو داشتي!!
بهش گفتم: دخترم سعي نكن بزرگتر از آوني كه هستي باشي, كسي حق نداره از تو اين انتظار را داشته باشه!!
خلاصه كه دوستان, مسائل بچه ها با خودشون بزرگ ميشن. و خدا به داد ما برسه كه دوتاي ديگم داريم.

اين نماينده هاي مجلس بد بازي نميكنن. بهشون پيشنهاد ميكنم اگر در مجلس هفتم انتخاب نشدن بزنن توي بيزينس خيمه شب بازي. چون معلومه جوهرشو دارن!

پي نوشت:
سکوت سر شار از سخنان ناگفته است

امروز بر مردم ايران آشکار است که شوراي نگهباني که براي مجلس اينهمه اهميت قايل است چرا 6 سال پيش آقاي خاتمي را رد صلاحيت نکرد آنها باور ميکردند که اين سيد خوش خنده هيچ وقت جرعت بلند حرف زدن را ندارد چه برسد به خروج از حاکميت.
آيا امروز وقت تحصن است يا 18 تير 78
آيا امروز وقت تحصن است يا وقتي حجاريان ترور شد -نوري به زندان رفت -عبدي به حبس کشيده شد و ........
مردم امروز ساکتند تا تاوان 2 خرداد را تکرار نکنند آخه ميدونيد بدبختي سياستمداران ما در آنست که بقال سر کوچه از رييس جمهورش بيشتر ميفهمه.
مطلب خوانندگان در پيك ايران