*
هوا بيرون از خونه 10- درجه سانتيگراد, داخل خونه 25+ درجه سانتيگراد. با ذوق و شوق دوتا فيلم ايراني كرايه كردم تا اين اختلاف 35 درجه سانتيگرادي را از خاطر بدور كنم. يكي از فيلمها "آپارتمان شماره 13" كه هنوز نديدم, ديگري "شور عشق".
فيلم شور عشق را در دستگاه ويدئو گذاشتم, يك آبجو خودم را مهمان كردم و خواستم بدور از هياهوي داخل خونه كه از صداي بازي بچه ها و خاله تازه از آمريكا رسيدشون تا هفتا خونه آنطرفتر هم شنيده ميشه, براي خودم خلوت كنم.
من به هنر فيلم علاقه دارم. به نظر من بهترين وسيله ترويج و تغيير يك فرهنگ يا عادت در يك جامعه, نمايش فيلم است. كتاب, تئاتر و و... نيز تأثير بسزايي در امر دگرگوني بافت فرهنگي و سياسي ملتها دارند, اما به اندازه فيلم در جوامع رايج نيستند.
در دوران قبل از انقلاب 57 هنر سينما و فيلم در ايران چندان چنگي به دل نميزد. تعداد فيلمهايي كه اكران شدند و پيام سازنده اي براي جامعه ما داشتند به تعداد انگشتان يك دست هم نميرسيد. البته ناگفته نماند كه اين برداشت شخصي من است!
اختناق حاكم در جامعه امروز ايران, سطح آگاهي سياسي جوانان نسبت به گذشته و تغيير بنيادي در هنر فيلم و سناريو, مردم را بيشتر از هر زمان در تاريخ كشورمان بسوي فيلم, سينما و كتاب سوق داده است. تعدادي از كارگردانان سعي ميكنند بصورت سمبليك و گاهي بشكل علني خواسته هاي جامعه از دولتمردان را در فيلم هايشان عنوان كنند. تعدادي نيز ميخواهند تابوهاي جامعه را به چالش بكشند. فيلم "شور عشق" از اين دسته است. داستان فيلم عشق ميان يك دختر و پسر جوان است. پدر دختر با ازدواج دخترش با پسر مورد علاقه اش مخالف است و شخص ديگري را بعنوان داماد در نظر دارد. دختر و پسر عاشق پيشه تصميم ميگيرند فرار كنند و به شمال كشور و نزد خواهر پسر بروند.
كارگردان سعي كرده است در ديالگ بين بزرگترها, طرز فكري را كه مناسب با جامعه جوان امروز ايران است را نسبت به معيارهاي كهنه كه در كله از جمله پدر دختر وجود دارد را منطقي جلوه بدهد. خب اين كار بسيار پسنديده, سازنده و خلاف ترويج فرهنگ مردسالاري است. اما همين كارگردان چند صحنه دعوا مرافه در فيلم گنجانده است كه به نظر من همه زحماتش را بر باد داد! بعنوان مثال در ترمينال اتوبوس راني پسر متوجه ميشود يك آقايي دنبال دوست دخترش(نامزدش) افتاده. پشت يك اتوبوس قايم ميشه و به محض اينكه آن شخص از جلويش رد ميشه, شروع ميكنه با مشت و لگد طرف را ميزند! يا در صحنه ديگري در ميان راه شمال يك دعواي ديگري را به تصوير ميكشد. اين بزن بزنها نبايد ديگر جايي در فرهنگ ما داشته باشد. نبايد دعوا را بعنوان راه چاره انتخاب كنيم. انسان داراي عقل و شعور است. بايد كارگردانان ايراني سعي كنند براي هيجان انگيز كردن فيلمها يشان دنبال راه چاره ديگري بغير از صحنه دعوا باشند.

موضوع ديگري كه ميخواستم عنوان كنم روز برابري انسانهاست!
اول ديماه از 1738 سال پيش از ميلاد "دي گان" و "خور روز" ناميده شده است که به زعم ايرانيان باستان روز تولد دوباره خورشيد پس از بلند ترين شب سال بوده است. اين سال را يک تقويم ويژه که پارسيان هند (زرتشتيان ايراني که پس از حمله عربان در سده هفتم ميلادي جلاي وطن کردند و به هند رفتند و در آنجا ماندگار شدند) به دست داده است. ايرانيان باستان که با نگراني از طولاني بودن شب و ترس از باز نيامدن خورشيد تا سپيده دم در کنار يکديگر بيدار مي نشستند و خود را سرگرم مي کردند تا اندوه ظلمت را فراموش کنند روز پس از آن شب (يكم دي ماه) را كه «خور روز» و «دي گان - بمانند مهرگان» مي خواندند به استراحت مي پرداختند و تعطيل عمومي بود. در اين روز عمدتاً به اين لحاظ از كار دست مي كشيدند كه نمي خواستند احياناً مرتكب بدي كردن مخصوصا دروغ گفتن شوند كه ارتكاب هر كار بد، ولو كوچك را در روز تولد خورشيد گناهي بسيار بزرگ شمرده مي شد. آيين هاي شب يلدا (شب چله - طولاني ترين شب سال) از چهار هزار سال تا به امروز تقريبا به همان صورت در ايران زمين - صرف نظر از مرزبندي ها تحميلي - هر سال برگزار مي شود.
«خور روز، يكم دي ماه» در ايران باستان درعين حال روز برابري انسانها بود. در اين روز همگان از جمله شاه لباس ساده مي پوشيدند تا يكسان به نظر آيند و كسي حق دستور دادن به ديگري را نداشت و كارها داوطلبانه انجام مي گرفت، نه تحت امر. در اين روز جنگ كردن و خونريزي، شکار، و حتي كشتن گوسفند و مرغ هم ممنوع بود.
يکي از آيين هاي ويژه "دي گان" اين بود که ايرانيان در اين روز در برابر درخت سرو که به آن به چشم مظهر مقاومت در برابر تاريكي و سرما مي نگريستند مي ايستادند و قول مي دادند كه تا سال بعد دست کم يك نهال سرو ديگر كشت كنند، و جنبش هاي حفظ محيط زيست که از قرن بيستم در همه بپاخاسته اند از اين کار ايرانيان باستان تمجيد فراوان مي کنند و به منش آنان احترام مي گذارند. کشت درخت سرو اينک دارد عادتي جهاني مي شود.
بايد دانست که زبانشناسان واژه day به معناي روز را گرفته شده از دي ماه ايرانيان مي پندارند.
منبع: معلومات عمومي

در پايان با اين گروه كه در ايران زندگي ميكنند و از طرفداران پروپا قرص مايكل جكسون هستند آشنا بشيد.