*
پدر و مادر من هم به آغوش مام وطن برگشتند. در طول هفته گذشته كلي رجز خوندم, اما فايده اي نكرد. دلتنگ خونه بودن و عظمشون جزم بود. پدرم ميگفت چه اين هفته چه آن هفته فرقي نداره بايد رفت, ولي اگر خدا بخواد سال ديگه ديدارها دوباره تازه ميشه.
مجبور شدم سورپرايز چهلوپنجمين سالگرد ازدواجشون را بي اندازم جلو. جمعه شب گذشته به هواي اينكه ميخواهيم بريم رستوران شام بخوريم, زديم از خونه بيرون. يك برنامه براشون ريخته بودم كه به چيزي شك نكنند. گفتم سر راه بايد برم به يكي از دوستانم يك سي دي بدم, اشگالي نداره؟ هر دوشون گفتن نه ما با داداشت دنبالت مي آييم. رفتم دم در سالن پارك كردم و رفتم داخل. يك چند دقيقه بعد از من عيال و بچه ها از ماشين پياده شدند و آمدند تو. پدر و مادرم با دوست دختر برادرم داخل ماشين برادرم نشسته بودند. برادرم بعد از چند دقيقه ميگه اينها انگار رفتن سي دي بسازن, من ميرم داخل تا صداشون كنم. پدر و مادرم موندن و دختر سوئديه. بعد از دو سه دقيقه دوست دختر برادرم با اشاره و لالپتي به آنها ميفهمونه كه از ماشين برين پايين و برين داخل ببينين چرا نيامدن. دوستان از قبل آنجا جمع شده بودند و همه آماده بوديم. دو تايي آمدند داخل و به محض ورودشون
آهنگ زنده ياد ويگن را پخش كرديم و همه با هم بلند گفتند چهلوپنجمين سالگرد ازدواجشون مبارك. حسابي سورپرايز شدن, اينقدر كه اشك توي چشمهاشون جمع شده بود. بعد هم انداختيمشون وسط و گفتيم عروس و دوماد بايد برقصن, از جمعيت نترسن. اولش اينقدر شكه بودن كه شروع كردن به رقصيدن, بعد از چند لحظه هر دوشون ايستادن و گفتن ديگه بسه از خجالت داريم آب ميشيم.
شب خوبي بود و حسابي به همه خوش گذشت. پدرم گفت: پدرسوخته با اين مهموني كه تو و داداشت راه انداختين, زدين رو دست جشن عروسي كه من براي مادرت گرفته بودم. آخر شب هم واقعاً احساس تازه عروس و دامادها بهشون دست داده بود و ديگه بي چون و چرا ميرفتن وسط ميرقصيدن. مادرم شبش تا صبح خوابش نميبرد. ميگفت: پاك حالت جشن عروسيم را يادم رفته بود. اصلاً فكر نميكردم اينقدر مهم هست و به دل آدم ميچسبه. بعد هم چهار تا قطره آبغوره گرفت و گفت: برات بميرم كه تو خودت در جشن عروسيت نبودي و هيچوقت احساس دامادي نكردي. (داستانش را قبلاًها در آبنوس گفتم). خلاصه مجبورم كرد قول بدم واسه خودم سالگرد ازدواجمون كه شد, يك جشن مفصل بگيرم!
جاشون واقعاً خاليست. دلم ميخواست بيشتر ميموندن. اين يكي دو روز هر كجا ميرم جاي خاليشون را ميبينم, و راستش اصلاً حال آپديت كردن برام نبود. اما زندگي يعني همين. بايد با پستي و بلنديهاش ساخت.
