*
امروز عصر با پدرم رفتيم توي پارك كمي قدم بزنيم. دوشنبه اي كه گذشت پيش دكتر قلبش بوديم. دكترش گفت ميتونه با خيال راحت به ايران پرواز بكنه و خطري تهديدش نميكنه.
از قبل گفته بود تا شروع پائيز بايد برگردند وطن. توي پارك ميون حرفاش از من بخاطر زحماتي كه براشون اين چند مدت كشيدم تشكر كرد و قول داد تابستان آينده براي ديدنمان دوباره با مادرم بيايند سوئد. با وجودي كه ته دلم از رفتنشون ناراحت هستم , ولي بايد جلوشون نيشم را تا بناگوشم باز نگه دارم, كه يك موقع پيرمرد و پيرزن لب ور نچينن كه اصلاً حالش نيست.
توي اين سفرشون دخترهام خيلي بهشون وابستگي نشون دادند و گهگاهي هم آبغوره ميگيرن, ولي پسره انگار نه انگار. پدرم چند شب پيش بهش گفته بوده ميخواهي با ما بيائي ايران و آنجا بري مدرسه؟ در جوابش گفته بود: نه مرسي من تا حالا ايران نبودم, از فارسي خوندن و نوشتن هم بدم مياد. اگر دوست داري خودت اينجا بمون.
آخه اين پسر ما سر رفتن كلاس زبان مادري هر هفته با ما دعوا ميكنه. بعضي وقتها تهديدهائي ميكنه كه نگو و نپرس! دختر وسطيم هم همچين دل خوشي از فارسي خوندن نداره, ولي حداقل اندازه پسره غرغر نميكنه.
نميدونيم چكار كنيم. بعضي وقتها به سرمون ميزنه راحتشون بذاريم و از بابا نان داد و و و... معافشون كنيم. راستش دختر بزرگم كه قربونش برم تازگي 17 سالش شده( اگر ميگم قربونش برم, براي اينه كه نميدونيد چقدر ناز و خانم هست, حيفم مياد قربونش نرم. به آرزوش كه عينك بود هم رسيده, عجيب هم بهش مياد), هر سال كلاس فارسي رفته, اما من و مامانش الآن هر كارش ميكنيم كتاب رمان يا شعر فارسي بخونه, نميخونه كه نميخونه! ميگه نميتونه حرفهاشون را درك بكنه و فقط مثل طوطي ميخونه. عوضش انگليسي و سوئدي را هر هفته يك كتاب را تموم ميكنه. تجربه اي كه از اين خانم پيدا كرديم, داره تأثير روي علاقه من و عيال به يادگيري فارسي آن دوتاي ديگه ميذاره. نميدونم شايد بد نباشه يك مدتي شل بديم.

قبل از رفتن اين كليپ را كه فايل پاورپوينت هست را از دست نديد!

وقتی که شانه های مترسک
از بازی مکرر باد می لرزد,
من اعتماد را به تماشای کشتزاران می برم.
بگو دوباره بکارند.
گنجشکها ز رقص مترسک ها
وحشت نمی کنند,
حتی پرندگان مهاجر هم می دانند.
بگو دوباره بيايند
شليک صياد رهگذری را
انکار نمی کند.