*
شنبه گذشته پدرم از بيمارستان مرخص شد. اين دو روز دوستان مي آمدند ديدن, براي همين نرسيدم زياد به وبلاگستان سر بزنم. حال پيرمرد در كل خوب هست و بقول خودش نفسش راحتتر بالا مياد. ديروز داشت براي ما تعريف ميكرد, اين چند روز چه فرشته هائي دورش بودند, همه خوشگل با موهاي طلائي, طوري كه شك ميكرده توي بهشت هست يا توي بيمارستان! گويا چند بار در طول روز دوتا پرستار زير بقلش را ميگرفتند و باهاش توي راهرو راه ميرفتند. اين راه رفتن ها را با يك آب و تابي تعريف ميكرد, كه آخر برامون روشن شد مادرم هم حسود تشريف داره, چون در جواب پدرم گفت: خبه خبـــــــه, اونا وظيفشون را انجام ميدادند, عاشق چشم و ابروي تو نبودند! پدرم هم رويش را كرد به من گفت: پسر جان گفتي كي بايد بريم بيمارستان براي كنترل مجدد؟
راستي اين داستان ملانصردين را شنيدين؟
دهقاني يك مرغ داشت كه هر روز تخم ميگذاشت. هر روز كه ميگذشت تخم مرغه بزرگتر و بزرگتر ميشده(به اصطلاح تخم طلائي ميكرده). به جائي ميرسه كه يك روز مرغه وقت تخم گذاشتن چنان غدغدي سر ميده كه صداش هفت تا مزرعه آنطرفتر شنيده ميشده. دهقان مرغ را ميزنه زير بغلش و سراسيمه ميدوه بطرف مركز دهكده. ميرسه پيش دامپزشك و ميگه: دستم به دامنتون مرغم داره سر تخم هلاك ميشه, يك كاري بكنيد. دامپزشك مرغ را معاينه ميكنه و ميگه: دو حالت داره, يا بايد تخم را بشكنم و مرغ را نجات بدم, يا جان مرغ را بگيرم تا تخم را نجات بدم.
از قضا دهقانِ اينقدر خسيس بوده كه حاضر نميشه از هيچكدام بگذره. مرغ را ميگيره ميزنه زير بغلش و از مطب مياد بيرون. چند قدمي كه ميره چشمش مي افته به ملا كه كنار خيابان نشسته بود و مشغول دعا خواندن بود. ميره جلو عرض ادب ميكنه و داستان مرغش را براي ملا تعريف ميكنه. ملا ميگه: مرغ را بگذار روي زمين كنار من. دهقان اين كار را ميكنه. ملا عمامه اش را بر ميداره همانطور كه مرغ بيچاره آه و ناله ميكرده, ميگذاره روي مرغ. چند دقيقه اي صبر ميكنه, بعد عمامه را بر ميداره. دهقانِ ميبينه مرغ و تخمش هر دو سالم هستند. از خوشحالي به وجد مياد و جار ميزنه, آي مردم بيائيد ملا معجزه كرد, ملا معجزه كرد....
ملا بلند ميشه ميگه الكي جار نزن و شلوغ نكن. اين كار من نبود, كار عمامه هست. سر هر كسي رفته كون گشاد شده.