* زندگي نامه قاضي مرتضوي
سعيد مرتضوی معروف به قاضی مرتضوی در يك روز متوسط ( احتمالأ چله تابستان) در خانواده ای نسبتأ متوسط چشم به جهان گشود. تا يك سالگی مثل همه ميخورد و ميخوابيد و زيرشو خيس ميكرد، يا برعكس. " من قاقا " اولين كلام بود كه بزبان آورد، مادر با ملاطفت پستان به دهانش گذاشت و سعيد هم بی ملاحظت چنان گازی گرفت كه مادر از هوش رفت. پدر سراسيمه آمد و با ملايمت پرسيد : تخم جن مگه قاقا نميخواستی سعيد با ُتك زبانی گفت : تخ ين خوتی.... من قاژی.

از يك تا شش سالكی اتفاق خاصی در زندگی سعيد، بجز اعدام و شكنجه چند گربه و سگ ولگرد در ملأ عام ، به جرم برهم زدن نظم عمومی، نيفتاد و با دعای خير " الهی بچه جز جگر بگيری” والدينش، وارد دبستان شد. شش ماه از شروع مدرسه نگذشته بود كه اتفاقی مسير زندگی او را تغيير داد. در حياط دبستان تنها ايستاده بود و با حكمهای غيابی همكلاسيها را بازداشت موقت ميكرد، مدير مدرسه پيش آمد و پرسيد : پسرم چرا تنهايی، اسمت چيه. سعيد پاسخ داد : آقا اجازه ..... قاضی . مدير گفت : اسمت قاضيه. سعيد در جواب گفت : آقا اجازه ... نه ...اسمم سعيده. مدير با ملاطفت خاص مديران مدرسه گفت : خفه شو جغل بچه پررو و با همان ملايمت خاص مديران مدرسه با روزنامه ای كه در دست داشت محكم توی سر سعيد خواباند. سعيد با لبخند مليحی ( مثل آقای خاتمی ) نگاهی به مدير كرد و گفت : آقا اجازه ... ما كه بزرگ شديم، اونوقت دهن خودت و روزنامه و مدير روزنامه صافه.... .

تأثير اين واقعه در سعيد چنان بود كه از كلاس اول تا دوازدهم را در عرض دوازده سال، شايد هم بيشتر، خواند. در طول تحصيل بطور متوسط، هر شب جمعه در روضه خوانی انقلابيونی چون شيخ يزدی، جنتی، خزعلی و شيخ الشيوخ مصباح يزدی، چای ميداد و پا منبری ميكرد و بعد از روضه مورد عنايت آقايان قرار ميگرفت. يك روز با پدر به مراسم پيشواز دو تن از بزرگترين چريكهای انقلابی ايران ( كه به "چه گوارا" ميگفتند تو در نيا كه ما دراومديم ) آقايان حاج حبيب عسگراولادی و علی اكبر پرورش كه با نوشتن " غلط كردم نامه " و شركت در مراسم نيايش و سپاس از شاهنشاه در تلويزيون مورد عفو ملوكانه قرار گرفته و از زندان آزاد شده بودند، رفت. چنان تحت تأثير اين دو قرار گرفت، كه با آنكه دهنش بوی شير ميداد به صف مبارزان عليه شاه پيوست و پای در راه انقلاب نهاد ( آخه خونه شون يك ايستگاه با انقلاب فاصله داشت ).
هنگام انقلاب و جنگ هشت ساله هرچه گشتيم سعيد را گير نياورديم، اما از زمان دانشجوی اش چی بگم كه نه فراز داشت و نه شيب ، صاف صاف بود، بدون دست انداز. وی در يكی از معتبرترين دانشگاههای ايران، وابسته به دانشگاه اوين در رشته چگونه ميتوان الكی قاضی شد زير نظر مظهر رأفت و شفقت استاد لاجوردی ملقب به جلاد اوين مشغول جوييدن دانش شكنجه و قتل عام زندانيان بدون تكان خوردن آب از آب شد. سپس دوران كارآموزی در رشته های، پرونده سازی، هويت سازی، تواب سازی، فاحشه گری، اعتراف گيری و شكنجه با و بدون دخالت دست را نزد شاهكار عالم طبيعت ( چه ظاهری و جه باطنی )، تك ستاره آسمان وقاحت، فاحشه دربار اموی، استاد وقيح حسين شريعتمداری ( مليجك ) به پايان رساند و بلافاصله قاضی دادگاه ، شعبه 1401 شد. از آنجاييكه چند واحد باستان شناسی پاس كرده بود، قانون تأمينات را با بيل و كلنگ از زير خاك بيرون آورد با يك من سيريش به قانون مطبوعات چسباند و با آن دهن روزنامه، مدير روزنامه و روزنامه نگار را منهای مدير مدرسه اش ( خوشبختانه قبلأ فوت كرده بود ) صاف كرد. به پاس اين خدمات، برو كه دست حبيب چريك ( عسگراولادی ) پشت و پناهت، به دادستانی كل رسيد، چون بچه بود و حبيب هم، همه تجربياتش را در اختيارش نگذاشته بود، هول شد و كدو را نديد. هم اكنون به علت ميل كردن شكر زيادی يك لنگش رو هواست و دست حبيب چريك هم خسته. من هم خسته شما چي؟

زان وفاداران و ياران ياد باد ........... داروك