* امروز در شهر داشتم با پدرم قدم ميزديم. يك پسر بيست و پنج/شش ساله سوئدي در جهت مخالف ما در پياده رو قدم برميداشت. روي تي شرتش نوشته بود "من كوني هستم". ماتم برد. از كنار ما گذشت, برگشتم, پشتش هم همان تكست چاپ شده بود. به مردمي كه در اطراف بودن نگاه كردم. عده اي مثل من هاج و واج, و عده اي بي تفاوت به راهشون ادامه ميدادند. به پدرم گفتم: فكر ميكني روي تي شرت آن پسره چي نوشته بود؟ گفت: با توجه به فرهنگي كه اينجا وجود داره هر چيزي امكان داره! براش ترجمه تكست را گفتم. انگار انتظار اين را نداشته بود. گفت: كدام پسر بود به من نشونش بده. جهت مسير پسر را گرفت و تند تند دنبالش رفت. پرسيدم كجا ميري, نكنه حرفي بهش بزني!! گفت: نه بابا, فقط ميخوام قيافه اش را ببينم! از كنار پسر رد شد و گوشه نگاهي بهش انداخت. پسره به پدرم لبخندي زد, گفت سلام و به راهش ادامه داد. پدرم ايستاد, سرش را به علامت تعجب تكان تكان داد و به من گفت: كجاي كار ايراد داره كه ما حتي يك هزارم اين اعتماد به نفس را نداريم؟!! همه منتظر يك معجزه نشستيم!!
