*
امروز صبح تلويزيون يك فيلمي در رابطه با گروگانهاي آمريكائي در تهران نشون داد كه من از اين يكيش خبر نداشتم. متأسفانه نوار خالي دم دستم نبود كه ضبطش كنم. جريان از اين قرار بود. گويا وقتي به سفارت حمله و گروگانگيري ميشه, شش نفر از كارمندهاي رده بالاي سفارت آمريكا توي شهر تهرون واسه خودشون جولون ميدادن. ديري نميگذره كه اونا از واقعه خبردار ميشن و خودشون رو بلافاصله ميرسونن به سفارت كانادا و جريان را براي مسئولين تعريف ميكنن. سفارت كانادا با مقامات آمريكائي تماس ميگيره و سير تا پياز را تعريف ميكنه. سي آي اِي مأموريت پيدا ميكنه تا به اون شش نفر كمك كنه. بعد از چند ساعت با سفارت كانادا تماس ميگيرن و از آنها ميخوان كه براي آنها پاسپورت كانادائي صادر كنند و وانمود كنند كه اين عده در هاليوود در رابطه با فيلم كار ميكنند و آمده بودند ايران تا امكان ساخت يك فيلم را بررسي كنند. از آنطرف سي آي اِي يكسري پرونده هاي جعلي كه نشون ميداد آنها ساليان سال در كار فيلم سازي هستند را درست ميكنه و به جاهائي كه احتمالاً ايران در صورت مضنون شدن تماس ميگرفت ميفرسته. سفارت كانادا در تهران مهرهاي كشور ايران را جعل ميكنه و پاسپورتها رو مهر ميكنه. خلاصه به اين شكل آن شش نفر موفق ميشن خاك ايران را ترك كنند.
موضوع بعدي كه به من بيشتر چسبيد آبدوخيار مادرم بود كه امروز با كلي كشمش و گردو و بقيه مخلفات درست كرد. راستش اصلاً يادم رفته بود كه ما يك چنين عصرانه اي در ايران داريم و اينقدر هم خوشمزه است. اينقدر خوردم كه تمام بعد از ظهر شكمم مثل مشك صدا ميداد.
شماهائي كه فرنگنشين هستيد, اگر شمام يادتون رفته بود, حالا بريد درست كنيد و از مزه اش كيف كنيد.
