* در كوچه باغهاي خاطرات!
رفته بودم وبلاگ اين خانم. مطلب آخرش چند قسمتي و خيلي جالب است. ماجراي شماره هفتش منو ياد پدر دوستم انداخت!
در ايران من مدرسه البرز درس ميخوندم يك سال قبل از انقلاب پسري به اسم حميد كه بعده ها فهميديم اهل اردبيل هست, از مدرسه نياكان كه غالباً مذهبي ها(حجتيه) توش درس ميخوندن براي ادامه دوران دبيرستان آمد البرز. پسر بسيار نازنيني بود و حقيقتش تا قبل از اينكه پدر و مادرش را ببينم نميدونستم كه تركه, اصلاً لحجه نداشت!
پدرش سرهنگ تمام ارتش بود و تخصص در طراحي حمله در زمان جنگ رو داشت. از ما هميشه ميخواست كه درسامون رو دولوپي(تكيه كلامش بود) بخونيم تا آدمي بشيم! زد و انقلاب شد و ايشون بعد از سقوط شاه بدست مأمورين كميته دستگير شد. بعدها تعريف ميكرد چه كتكها بيچاره از دست كميته چيا كه نخورده بوده! دست آخر خونه و زندگيش را مصادره كردن بعد ولش كردن. خونشون اقدسيه بود و مجبور شدن از بي جائي برن خونه مادر سرهنگ كه اول خيابون سلطنت آباد( پاسداران) زندگي ميكرد. سرهنگ از بعضي دوستاي پسرش كه به هيچ دسته اي وابسته نشده بودند خوشش مي آمد و دوستشون داشت. ميگفت: "اين كه آدم موندين از صدقه سر مدرسه البرز هست!" (البته اين حرف اون آقاست, بنظر خودم خرخونا البرز ميرفتن) و براي دلداري ما ميگفت: "نترسين قول ميدم فردا پاشين اينا ديگه نيستن!" (منظورش ملاها بود)
چندباري از سر شور و هيجان انقلاب و جو اجتماعي سال 58, همچين بگي نگي باهاش بحث ايدئولوژيك ميكرديم. از حرفامون آتيش ميگرفت و ميگفت: "حتماً باباتون لقمه نون حروم گذاشته دهنتون كه اينقدر پررو شدين!" جنگ كه شروع شده بود, ميشست تو خونه و براي خودش نقشه ميكشيد و حساب كتاب ميكرد, بعد آمار تلفات و عقب نشيني هاي نيروهاي ايران رو در حمله مورد نظر مو به مو ميگفت!!
نميدونم الآن زنده است يا نه, ولي اگر زنده باشه مطمئنم قبل از خوابش به اطرافياش گفته: نترسين قول ميدم فردا پاشين اينا ديگه نيستن! :)