* مدت ها بود راجع به شاعرهاي سوئدي ننوشته بودم, ديگه وقتش بود.
كارل ون بَري 1910 ـ
Karl Vennberg از اواسط دهه ي 1940 در عرصه ي ادبيات سوئد ظاهر شده است. كارل شاعري متفكر است و ديدي تلخ و انتقادآميز دارد.از سنگر فكري خود, به هر نوع گرايشي حمله ور مي شود. در نظر او قبول كردن هر نوع اعتقاد, سخت چون خودِ زندگي مي نمايد.
در نزد اوـ زندگي برگزيدن است. برگزيدني از سرِ شادي, در بي اعتمادي, و آنچه بنظر غير ممكن مي آيد. اين هنر طبيعي او است كه درباره ي خود و هم قطارانش كه زندگي تار و مارشان مي كند, با تحقير سخن بگويد. با اين روش و با شعر هاي بيرحمانه اي كه درباره ي زمان خود مي سرايد انتقادي مثبت بعمل مي آورد. زيرا كه در پسِ پشتِ آنهمه, صداقتي توأمان با تعهد اخلاقي نهفته است. اما هنگامي كه او از اشغال فكري خود در قيود مسائل روزمره دست مي شويد, طرح تنهائي- اين انزواي تلخ- را پيش مي آورد. و وقتي <<روشنائي در گسترده ي زمان>> را مي سرايد نگرش هائي تائيد آميز ارائه مي دهد.
در 1960 در مجموعه شعر <<نامه ها>> صداي او دوباره به تاريكي مي گرايد. در اينجا سخن از دلتنگي نسبت به خدائي در ميان است كه جرياني انكار شده از دوران كودكي شاعر بوده است. از ديگر اشتغالات كارل مقاله نويسي و بحث پيرامون ديدگاه هاي جهاني و نفوذ ادبيات خارجي در سوئد است.
<<نظامي شاعر مشهور جهاني در باكو>> از نوشته هاي اوست كه حاصل سفرش به باكو و ديدارش از موزه نظامي در آن شهر مي باشد. مقاله اي كه طي آن هم از <<اِريك هرمه لين>> مترجم ادبيات كلاسيك فارسي به سوئدي ياد مي شود و هم از عظمت <<نظامي>>, با تأسف از اينكه چرا موزه اي هم بنام او در استكهلم پايتخت سوئد داير نيست.
ترجمه دو تا از شعر هاي كارل.

خارج از زمان
من دوستدار آن گمشدگانم
كه تاريخ مي تواند از پي شان فقط گريه سردهد.
من دوستدار آنانم كه در زبانه هاي آتش و
اشتباه فاحش پروردگار
چون بردگان مي زيند و بيگانگي خارج از زمان
همچون آنا آخماتوا (شاعره ي بزرگ روس)
هنگام كه او در دوران انقلاب پتروگراد
با قلب بيزانسي خويش عذاب مي كشد.
آه اگر مي توانستم تمامي آنانرا دوباره بشناسم
اگر مي توانستم در آن چشم ها ببينم
كه قلب آنان چقدر خارج از زمان ايستاده است.
آه اگر مي توانستم صداها را بشنوم
كه حتي در مقابل آيينه ها
با خود همچو بيگانگان سخن مي گويند.
شايد كه سنگ هائي چند, چنان چون شاهدان
در ساحل هاي تبعيد مانده است
و چيست آنچه اكنون-
دارد غرق مي شود؟
چه مي تواند يافت زندگي باري در ميان ما
كه بگريد تا دوباره برگردد؟

كه اشك مي بارد؟
كه اشك مي بارد
در ميان ما كه از پيش مرده ايم؟
در هر كجا فرياد زندگي خاموش گشته است
چه مانده است چه؟ كه در طلبيم.
اي سايه اي كه هنوز در كنار تو ايستاده ام
آه اگر سپيده دمي ارزاني ام مي داشتي
كه نام و نشان تو را مي داشت.
مرگِ من از پي نيرنگ تو چه مي پرسد؟
من از خلال غبار سرزمين اندوهمان
ميگذرم و در پوست تو مي خزم.

اين آهنگ را هم راستش در يك زمان ديگه اي ميخواستم براتون بذارم, ولي شايد حالا بيشتر بهتون بچسبه تا اون زمان!!