* توي حياط خونه ي ما در تهران ده دوازده نوع درخت ميوه وجود داره, بعلاوه كلي گل و كاكتوس. چهار پنج تا هم درخت كاج تنومند و يك درخت گردو. وقتي من كوچيك بودم و يكي يكدونه, ميوه ها كه ميرسيد مال من بودن و هيچكس ديگه اي بدون اجازه من حق خوردنشون رو نداشت. كم كم بزرگتر شدم و ياد گرفتم همه بايد سهم ببرن. داداشم كه بدنيا اومد, عقلش كه رسيد, ميوه ها مال اون شد و هنوز ياد نگرفته بود همه بايد سهم ببرن كه, من اومدم خارج. سه چهار سال بعد هم داداشم را آوردمش اينجا پيش خودم و پدرخوانده اش شدم. پدر و مادرم موندن با همه ي ميوه ها!
همون سالها پسرخاله هام برام تعريف كرده بودند كه نه پدرت نه مادرت, لب به ميوه ها نميزنن و اگر ما اونها رو نكنيم سهم پرنده ها و كرما ميشه.
بين دو تا از درختهاي كاج من يك تاب بزرگ درست كرده بودم و گهگاهي روش تاب ميخوردم. يك بار هم از روي تاب افتادم و سرم شكست.
مادرم يكي دوساعت پيش زنگ زد و گفت: يكي از كاج هائي كه شما بهش طناب تابتون رو بسته بودين داره خشك ميشه. بابات از صبح تا حالا توي حياط سرش رو گذاشته روي تنه ي درخت و داره گريه ميكنه. نيم ساعت ديگه يه زنگ بزن اينجا و باهاش حرف بزن, درضمن وانمود كن از چيزي خبر نداري.
بعد از كلي اين دست اون دست كردن بلآخره زنگ زدم. طفلك دلش گرفته بود و خشك شدن درخت كاج بهونه بود, ميخواست كه كمي حرف بزنه. چندتائي خاطره تعريف كرد و من هم باهاش كمي شوخي كردم تا سرحال اومد. به برادرم هم گفتم كه زنگ بزنه و باهاش گپي بزنه. فك و فاميل رو هم مادرم امشب كشيده خونمون تا دوروبرش شلوغ بشه. قرار شد براي تابستون بياد سوئد و چند ماهي بمونه. واقعاً راسته ميگن, آدم كه پير ميشه مثل بچه ها ميشه!