* ميخوام ببرمتون 24 سال به عقب. يكي از تفريحات اون روزها پيوستن به صف تظاهرات بود. ميگم تفريح چون كسي به فكر جونش نبود و يك جور حس كنجكاوي آدم رو از خونَش بيرون ميكشيد. منم بدم نمي آمد برم تظاهرات ولي پدر و مادرم حسابي كنترلم ميكردند, با اين وجود چند باري توي مدرسه شلوغ بازي در آورديم و مدرسه رو تعطيل كرديم.
ساعت هشت صبح 21 بهمن بود, يكي از پسرخاله هام آمد در خونمون و گفت: ميخواهي با ما بيائي تظاهرات؟ گفتم: خاله(مامان خودم)اگر بفهمه من رو بردي تظاهرات پوست از سرت ميكنه!( اون موقع من شانزده سالم بود و اون چهار سال از من بزرگتر هست). گفت: خيال ميكنه مدرسه اي, تا عصري هم برميگرديم. گفتم: پس من جاهاي خيلي خطرناك نميام(آخه چند باري گير افتاده بوده و كلي از مأموراي حكومت نظامي كتك خوده بود). راه افتاديم بطرف شهر و وقتي رسيديم به پل سيد خندان ديديم چندتا ماشين ريو ارتشي وسط بزرگراه نارمك پارك كردن و سربازهام پشتش سنگر گرفتن و بطرف مردمي كه زير پل جمع بودند, تيراندازي( كلوله ها پلاستيكي بود) ميكردند. پشت پايه پل كه طرف خيابان فرح شمالي(سهروردي) قرار داشت پناه گرفتيم. نگاه كردم به دورو برم ديدم مردم اشاره ميكنن به آسمون, يك هليكوپتر نظامي داشت از بالا تيراندازي ميكرد, ولي ثابت نبود و از اونجا دور شد. شده بود محشر كبري. پسرخالم بهم گفت: اگر ميترسي برگرد برو مدرسه! جو و شور و حال اونجا منو گرفته بود و با وجود اينكه آب دهانم خشك شده بود, گفتم نه نميترسم. مردم متفرق شدن و ما رفتيم بطرف چهارراه قصر, رسيديم به مقر ستاد ركن دو ارتش و (اگر اشتباه نكنم) نيروي دريائي. از داخل ستاد به طرف خيابانهاي باريكي كه به خيابون جاده قديم شمرون منتهي ميشد تيراندازي( كلوله ها واقعي بودند) ميكردن. اونائي كه در حمله به مراكز ارتشي, اسلحه به قرامت گرفته بودند, تير اندازي ها رو جواب ميدادند. عده اي مشغول كوكتل مولوتف درست كردن بودن, يكيشون از من خواست تا در پر كردن شيشه ها از بنزين كمكش بكنم. يك ده بيست تائي كه پر كردم, از بوي بنزين حالت سرگيجه و تهو بهم دست داد, رفتم كنار ديوار تكيه دادم. بعد آمدم سر نبش كوچه و آروم سرم را آوردم بيرون تا ببينم اوضاع از چه قرار است كه چشمتون روز بد نبينه, انگاري يارو كمين كرده بود تا يكي از اونجا بياد بيرون! يك صداي گوش خراش بلند شد و خورده سنگ ريخت توي موهام, هاج و واج نگاه كردم ديدم يك سوراخ كنده روي سنگ مرمر ديوار شده. خلاصه اگر بيست سانتي پائين تر شليك كرده بود, صاحب اين وبلاگ چه بدون هنوزم توي قطعه شهدا, كليد به دست منتظر بود ببرنش پيش يك حوري بهشتي! اون روز چند نفري جونشون رو جلوي چشماي خودم از دست دادن. يكيش با موتور سيكلت داشت با يك ژ3 (يك نوع مسلسل) تخت گاز ميروند كه يكدفعه نقش زمين شد و خون همه جارو گرفت, يكي هم تير خورد توي سينش و جا بجا مرد.
ساعت شده بود دو بعدازظهر و من ديگه بايد ميرفتم خونمون, اما پسرخالم ميگفت الآن اگر بريم خطرناكه و شايد توي خيابون با تير بزننمون. اون روز تا برسم خونه ساعت شده بود پنج و شش شب و مامان و بابام رنگ به رويشون نبود. با ديدنم خيالشون كمي راحت شد, ولي يك مشت ليچار بارم كردن. چند سال بعد از انقلاب براشون تعريف كردم كه من و پسرخالم با هم بوديم.
حالا گزارش فروکش کردن شور انقلابی در ايران را بخونيد