* در كوچه باغهاي خاطرات!
اين نوا چهار دقيقه و چهارده ثانيه بيشتر نيست. مدت كوتاهي است در زمان حال تا آينده. اما اگر در حين گوش دادن, سفري ذهني به گذشته بكني, حتي تو را تا سالهاي كودكي ميبرد! امروز هر سن كه باشي فرقي نميكنه, اين چهار دقيقه و چهارده ثانيه گواه گذشت سريع آن است. عجيب نيست؟! ميبيني چقدر عمر كوتاست و ما چقدر در پي هيچ و پوچ ها بر سر و كله هم كوبيديم؟! ميبيني چقدر دلت تنگ سالهاي از دست رفته است؟! سالهايي كه ديگر بر نميگردد! ميبيني كه در گرفتن فلان تصميم چقدر اشتباه كرده بودي و در گرفتن فلان تصميم چقدر عاقل ؟! تجربه! ميدوني عمرت را پاي بدست آوردن تجربه ميدي و ميدوني كتابهاي تاريخ از روي تجربه ها نوشته شده؟! چرا با اين وجود, باز خودت رو محق ميدوني به كاري كه ظلم بر ديگريست؟! مگر برد تو باخت من نيست؟ چرا ما همه به ظاهر نام انسان را يدك ميكشيم؟ چرا من امروز بايد گرسنه بخواب برم وقتي تو از سيري خوابت نميبره؟ چرا تو بايد حق باشي و من باطل, چرا؟ چرا نبايد من و تو بتونيم در خيابان كوتاه عمر از كنار هم عبور كنيم و هر كدام راه خودمون رو بريم, چرا؟ چرا بايد نسل سوخته وجود داشته باشه و تو آتش افروز آن باشي؟ روزهاي كودكي رو يادته؟ هر دو با هم بازي ميكرديم! دلم ازت گرفته, خونم از دردي كه تو عاملش هستي به جوش آمده و صبرم لبريز شده, اما نوشته هاي توي كتاب تاريخ ميگه اگر من هم مثل تو پي انتقام باشم فرقي با تو نمي كنم! تو حق منو بهش احترام بگذار من هم برات قصه بخشش رو تعريف ميكنم.
عكس پائين رو ميبيني؟ اون پسر بچه از روي ظلمي كه بهش ميشه مجبور است بالاي اون ديوار خراب براي اينكه شب گرسنه بخواب نره كلنگ بزنه! پاهش رو ببين چقدر روي ديوار بي تعادل قرار گرفته! ميدوني چرا؟ براي اينكه مدرسه نرفته تا از روي كتابها تجربه كار كردن رو بي آموزه.
راستي ميدوني اسم اين نوا كه گوش ميدي چيه؟
دروغهاي حقيقي.
گزارش بي بي سي از ايران
