* ياد
هرگز فراموشم نخواهد گشت، هرگز
آنشب كه عالم عالم لطف و صفا بود
من بودم و توران و هستي لذتي داشت
وز شوق چشمك ميزد و رويش به ما بود
ماه از خلال ابرهاي پاره پاره
چون آخرين شب هاي شهريور صفا داشت
آنشب كه بود از اولين شب هاي مرداد
بوديم ما بر تپه اي كوتاه و خاكي
در خلوتي از باغ هاي «احمد آباد»
هرگز فراموشم نخواهد گشت, هرگز
پيراهني سربي ـ كه از آن دستمالي
دزديده بودم ـ چون كبوترها بتن داشت
از بيشه هاي سبز گيلان حرف ميزد
و آرامش صبح سعادت در سخن داشت
آنشب كه عالم عالم لطف و صفا بود
گاهي سكوتي بود, گاهي گفت و گوئي
با لحن محجوبانه, قولي, يا قراري
گاهي لبي گستاخ, يا دستي گنهكار
در شهر زلفي شبروي مي كرد, آري
من بودم و توران و هستي لذتي داشت
آرامشي خوش بود, چون آرامش صلح
آن خلوت شيرين و اندك ماجرا را
روشنگران آسمان بودند, ليكن
بيش از حريفان زهره مي پائيد ما را
وز شوق چشمك ميزد و رويش به ما بود
آن خلوت از ما نيز خالي گشت, اما
بعد از غروب زهره, وين حالي دگر داشت
او در كناري خفت, منهم در كناري
در خواب هم گويا به سوي ما نظر داشت
ماه از خلال ابرهاي پاره پاره
شعر از مهدي اخوان ثالث
