* استانبول

اين آهنگ اسمش سوفي است از ساخته هاي عمر فاروك نوازنده و خواننده اهل تركيه است. اين آهنگ را به ياد آن سه ماه اقامتم در سال 1983 در شهر استانبول اينجا ميگذارم. به ياد روزهاي خوش و بدي كه در آن شهر داشتم. به ياد شب اولي كه به تپ كاپي(ترمينال اتوبوس استانبول)رسيديم, هوا بوي آزادي ميداد. به ياد راننده اتوبوس آنكارا- استانبول كه كمكم كرد تا دوستم را در محله يني چاقلايان استانبول پيدا كنم. به ياد شبي كه بي هدف در خيابان شيشلي قدم ميزدم و پشت در يك ميكده بي اختيار به مردم در حال عيش و نوش خيره نگاه ميكردم, كه ساغي ميكده آمد بيرون و به تركي يك چيزي گفت, گفتم تركي نمي دونم. گفت از ايراني؟ گفتم بله. گفت بياتو و به يك آبجو دعوتم كرد. به ياد چك و لكدهايي كه از عثمان بيك رئيس شعبه اتباع خارجي نوش جان كردم به جرم اينكه چرا مدارك معتبر همراه ندارم. به ياد بيژن نامي كه نامردانه سر عده اي هموطنش را كلاه گذاشت و پولهايشان را با وعده و وعيدهائي كه داد, گرفت و فرار كرد. به ياد خنده هامون, وقتي از بيكاري رفتيم سينما, فكر ميكرديم دوبله نشده است ولي بود. به تركي در فيلم از جيمزباند پرسيدن, كيمدي؟ گفت, صفير صفير يددي(007)و ما به لحجه تركيش خنديديم, ملت حاضر در سينما چپ چپ نگاهمان كردند. به ياد خانواده هاي با بچه و بي بچه اي كه به كمك قاچاقچي ميخواستند خودشون را به يك كشور اروپايي برسونند ولي نيمه راه لو ميرفتند و برشون ميگردوندند, پولشون ميسوخت و آس و پاس ميماندند. گاهي مجبور ميشديم روي هم پول بگذاريم و بهشون براي خريد غذا كمك كنيم. به ياد محمدآبي كه رسپشونيست بود و يك شب كه پليس به هتل براي دستگيري غير قانوني ها حمله كرد منو غايم كرد كه گير پليس نيفتم. به ياد ايراني هايي كه از بي پولي در پاركهاي شهر ميخوابيدند, از ساعت 12 شب تا 6 صبح جريمه نداشت. به ياد دختر هاي ايراني كه براي امرار معاش تن فروشي ميكردند و تن فروشهاي ترك به اعتراض كه ايراني ها ارزان ميگيرند و كار آنها را كساد كردند, با تيغ و چاقو به جان تن فروشان ايروني افتادند. به ياد مادري كه مثل رواني ها بدنبال پسر 15ساله اش كه از ايران فراري داده بود و دو ماه بود هنوز ازش خبري نبود, آمده بود استانبول دنبالش ميگشت. به ياد دختري كه فروشنده يك بوتيك لباس بود و از من خوشش مي آمد و با هم دو بار ديسكو رفتيم. به ياد روزهايي كه پولم داشت ته ميكشيد و ديگه بجاي دونركباب سيراب شيردون ميخريدم كه يك چهارم آن قيمت داشت. به ياد پسري كه اسمش روح الامين بود و از "كلاغ سياه" ما هم زودتر خودكشي كرد و نميدونستيم با جنازه اش چكار بكنيم. به ياد مادرم كه هر شب تلفن ميكرد و گريه ميكرد. به ياد ماموران سازمان ملل كه ميگفتن شايد در جنگ نميمرديد چرا فرار كرديد؟ به ياد 52 نفري كه دولت تركيه در كوه هاي مرزي ايران و تركيه رهاشون كرد و عده اي جانشون رو از دست دادند. به ياد اوني كه گفت من زندان خميني را ترجيح ميدم به دوري از وطنم و برگشت. به ياد كساني كه درد دوري از ايران در چهره هاشون نمايان بود و نابساماني روزگار رنجشون ميداد. و به ياد همه آنهايي كه گذشت اين 19 سال خاطرشون را از ذهن من پاك كرده. و به ياد "كلاغ سياه" كه ميخواستم اين نوشته را يك روزي براي پ مثل پناهنده بفرستم.