* جمعه شب يك فرَنگ نشين
الآن ساعت 10:15 دقيقه جمعه شب است, كه مثلا شب جمعه ما فَرَنگ نشين هاست, تا حالاش كه همچين بگي نگي تعريفي نداشته. هر چي هم سعي كردم طلسم رو بشكنم تا اين لحظه كه دارم اين متن رو مينويسم نشده! حالا ميگم چرا: ماشينم صبح كه داشتم ميرفتم بطرف محل كارم, يك دفعه وسط خيابون وايساد. هر چي اِستارت زدم و باطري رو چلوندم روشن نشد كه نشد. مجبور شدم زنگ بزنم به تعميرگاه كه ماشين بفرستند تا جنازه رو از وسط خيابون بكسل بكنند.البته دو سه نفر خواستند كمك كنند حول بدنش كنار جاده, ولي بخاطر هيدروليك بودن فرمون و ترمز مثل چوب خشك شده تكون نمي خورد, بارون هم ميامد. بلاخره بكسلي ها آمدند و كشيدن بردنش. با اتوبوس رفتم و دو ساعت و خرده اي ديرتر رسيدم سر كار. طرفاي ظهر بود از تعميرگاه زنگ زدن و گفتن چيز مهمي نبود, فقط كمي آب از لاي واشر جعبه رِله ها رفته بوده تو و باعث اتصالي شده بود. 968 كرون(واحد پول)هزينه بكسليه و دستمزد ما ميشه. ديدم بَله امروز بايد مجاني كار كنم. نشستم پاي كامپيوتر و كمي اينور اونور گشتم و يك كامنت هم براي يكي از نويسنده هاي پ مثل پناهنده گذاشتم, بعد هم يك سايت پيدا كردم كه فكر كردم جالب هست و براي يك دوست مجازيم فرستادم. بعد رفتم ناهار و بعدش هم جلسه داشتيم. وسط جلسه مبيل بنده روي ميز وسط اطاق تكون تكون خورد, يعني كه پيغام داري, وَرِش داشتم و يواشكي خواستم نگاه كنم كه از كي هست, ديدم سه تا آمده, ولي تكستش را نميشود بخوني. مثل اينكه يوني كد فورمات بود!! بعد از جلسه كمي به كارام ور رفتم تا كه شد ساعت 3 بعد از ظهر. زدم بيرون كه برسم به تعميرگاه چون ساعت 4 ميبست, خلاصه خودم رو رسوندم و پول رو دادم ماشين رو گرفتم. سر راه رفتم خريد, نگو ليست رئيس خونه كه معلوم هست كيه(حداقل توي سوئد اينجوريه)رو جا گذاشته بودم. يك چيزهايي كه فكر ميكردم براي جمعه شب لازم هست رو خريدم, آمدم خونه و اجناس رو تحويل دادم! عيال گفت پس اين و اون و اون و... كو ؟ اين و اين و اين چيه خريدي ؟! خواستم بگم چي شد كه اينجوري شد, گفت بچه ها مامان الآن مياد, رفت كه خودش بقيه خريد رو بكنه. تا بياد شد ساعت 6 و من هم گفتم فرصت رو غنيمت بشمرم و مِيل هام رو چِك بكنم. ديدم يك دوست مجازي ديگه كه از بچه هاي پ مثل پناهنده است, يك نظر خواهي كرده. جواب نظر اون دوست رو نوشتم. بماند يك اشتباه بزرگ لپي هم كرده بودم و بجاي خانم يكي رو آقا خطاب كرده بودم, البته توضيح دادم كه چرا اشتباه شد و خواهش كردم از طرف من از شخص مورد نظر عذر بخواد. بعد هم ديدم آن يكي دوست مجازييم هم جواب داده, "باز كه گوش ندادي, سايتي كه تو به من معرفي كردي, لينكش توي وبلاگم هست!"
ديدم اي داد بي داد خوبه عينكي هم نيستم و باز نديده بودمش(البته عينكي ها بخودشون نگيرن كه واويلا ميشه). جواب دادم و اظهار ندامت كردم. بعد رفتم با عيال و بچه ها جاتون خالي شام خورديم. ساعت 8 شب الباقي خانواده نشستن به تلويزيون تماشا كردن, من هم آمدم پاي جعبه جادوي خودم. ديدم دوست مجازي من كه لينك براش فرستاده بودم باز جواب داده ! ياد لينك افتادم و پيش خودم گفتم, چقدر بد شد. گفتم جواب بدم بهتره. يك متن نوشتم كه مثلا براي اون جالب باشه. تا فرستادم ديدم جواب آمد," مگر تو زن و بچه نداري كه همش پاي كامپيوتري؟ برو وگرنه يكدفعه .....و يك چيزهايي راجع به مهاجرت و مهاجر بودن گفت". جواب دادم , در مهاجرت, مهاجر حالت هاي روحيش شباهت زيادي به مسير قطار هاي تفريحي كه در پاركهاي بازي هست و همش بالا و پايين ميشه داره, آدم يك روز بالاست يك روز پايين و من در حال حاضر اون وسطم. ولي انگار اون دوست مجازييم كه هميشه مجازي خواهد بود منظور من رو متوجه نشد, چون جوابي داد كه..........................پايان
لطفا دوستاني كه در بالا بهشان اشاره شده دستاشون رو بالا نكنن.
در پايان بگم كه سر ميز شام كلي گفتيم و خنديديم ولي اون بالا نگفتم كه هيجانش نره و احتمالا طلسم ديگه شكست! چه خوبه وبلاگ آدم رو كسي از آشناهاي غير مجازي نشناسه, حتي عيال! هر چيزي بخواهي ميگي! حالا كه همه ماجراي جمعه شب يك فَرَنگ نشين رو گفتم اين رو هم بگم, اين آهنگ را هنگام نوشتن اين متن گوش ميدادم, براي همين يك كمي احساسي شد! شب خوش.

   /)/)
   (';')
o(")(")